Willy Burkhard
Serenade for Flute and ClarinetSerenade, Op.71Sonata for Viola Solo, Op.59 (Sonata na altówkę solo, Op.59)Variationen über Haßler'sche Choralsätze, Op.28 (Wariacje na Haßler'sche chorału, op.28)WikipediaWilly Burkhard (ur. 17 kwietnia 1900 w Leubringen, zm. 18 czerwca 1955 w Zurychu) – szwajcarski kompozytor.
Studiował w konserwatorium w Lipsku w klasie
Sigfrida Karga-Elerta (kompozycja) i Roberta Teichmüllera (fortepian) oraz w Monachium u Waltera Courvoisiera (kompozycja), później kontynuował prywatnie studia w Paryżu u Maxa d’Ollone’a. Po powrocie do Szwajcarii działał w Bernie jako dyrygent (1924–1933). Od 1928 roku wykładał teorię muzyki w konserwatorium w Bernie. Organizował ruch śpiewaczy.
W latach 1937–1942 z powodu choroby czasowo wycofał się z życia publicznego. Spędził kilka lat w Stanach Zjednoczonych. W 1942 roku wrócił do Szwajcarii, gdzie objął klasę kompozycji w konserwatorium w Zurychu, którą prowadził do śmierci. Do jego wychowanków należeli Klaus Huber, Rudolf Kelterborn i Armin Schibler.
Twórczość Burkharda ukształtowała się pod silnym wpływem dawnej polifonii wokalnej. Czerpał z dokonań kompozytorskich
Bartóka,
Hindemitha i
Strawinskiego, zachowując jednak własny, odrębny styl. W zakresie stosowanych środków wyrazu pozostał na uboczu prądów awangardowych, nie wychodząc poza ramy rozszerzonej tonalności.
Jego twórczość obejmuje 99 opusów. Zasadniczy jej trzon stanowią utwory wokalne: opery, oratoria, kantaty, pieśni chóralne i solowe. Ponadto skomponował m.in. dwie symfonie (1927, 1944), koncert na smyczki (1937), Sonata da camera na smyczki i perkusję (1952), koncerty na skrzypce (1925, 1943), wiolonczelę (1940), organy (1945), altówkę (1953), 2 flety i klawesyn (1954), dwa kwartety smyczkowe (1929, 1943), trio fortepianowe (1936), Serenade na 8 instrumentów (1945), sonatę skrzypcową (1946), sonatę wiolonczelową (1951).
Od 1954 roku działa towarzystwo imienia Burkharda, zajmujące się propagowaniem jego twórczości.