Fortepian Solo
Fortepian + ...
Dla początkujących
Kompozytorzy

IX symfonia Schuberta

Kompozytor: Schubert Franz

Instrumenty: Orkiestra

Tagi: Symfonia

#Partie
#Aranżacje

Ścignij darmowe partytury:

Complete Score PDF 17 MBI. Andante – Allegro, ma non troppo – Più moto PDF 5 MBII. Andante con moto PDF 2 MBIII. Scherzo. Allegro vivace – Trio PDF 2 MBIV. Allegro vivace PDF 6 MB
Complete Score PDF 20 MBCover Page (color) PDF 0 MB
Complete Score PDF 21 MB

Partie dla:

Fortepian
WszystkieWiolonczela

Aranżacje:

Fortepian Solo:

Complete. (Jan Brandts Buys)

Fortepian + ...

Complete. Fortepian(2) (Singer II, Otto)Complete. Fortepian + Skrzypce (Hans Sitt)Complete. Fortepian(2) (Unknown)II. Andante con moto. Wiolonczela + Fortepian + Skrzypce(2) (Richard Hofmann)II. Andante con moto. Fortepian + Skrzypce (Hermann, Friedrich)II. Andante con moto. Fisharmonia + Fortepian (Reinhard, August)III. Scherzo. Allegro vivace – Trio. Fortepian + Female chorus (J. Michael Diack)

Inna

Complete. Piano four hands (Hugo Ulrich)Complete. Piano four hands (Hugo Ulrich)
Wikipedia
IX (VIII) Symfonia Franza Schuberta, tzw. „Wielka” Symfonia C-dur (w odróżnieniu od „Małej” VI Symfonii C-dur), w katalogu Deutscha umieszczona pod numerem 944. Kompozytor rozpoczął nad nią pracę w 1824, powstała ostatecznie latem 1828 roku. Jest ostatnią symfonią skomponowaną przez kompozytora, uważaną niekiedy za jego najlepsze dzieło.
Symfonia nie została wykonana za życia twórcy – co prawda przesłał on ją do Austriackiego Towarzystwa Muzycznego, lecz jednogłośnie uznano ją tam za niewykonalną. Rękopis symfonii odnalazł w 1838 roku (10 lat po śmierci Franza Schuberta) Robert Schumann, podczas odwiedzin u brata kompozytora, Ferdinanda. Zachęcił do jej wykonania Felixa Mendelssohna, pod którego batutą premiera dzieła miała miejsce w Gewandhaus w Lipsku 21 marca 1839 roku. Mendelssohn określił dzieło jako „błyskotliwe, fascynujące i oryginalne”.
Finał zawiera cytat z IX symfonii Beethovena; sama symfonia jest zainspirowana jego muzyką. Stanowiła inspiracje dla Roberta Schumanna. Wykorzystując technikę dłużyzn melodycznych i bloków brzmieniowych, a także operując płaszczyznami tematyczno-brzmieniowymi, Schubert przetwarza tematy w różnych tonacjach, a każdy temat oddzielony jest motywem kantylenowym puzonu. Dzieło pełne jest dramatyzmu, ale też i tryumfalnych, chóralnych fragmentów.
Początkowo oznaczona przez Deutscha jako dziewiąta symfonia Schuberta. Później często określana jako siódma (w pierwotnej numeracji symfonii kompozytora numer VII pozostawiono pusty, ze względu na przypuszczenia o zaginięciu jednej z symfonii). W aktualnym wydaniu katalogu Deutscha symfonia jest określona jako ósma.
Dzieło składa się z czterech części (trzech i finału).
Pierwsza część symfonii zaczyna się ekspansywną, majestatyczną i brawurową partią solową rogu, tworzącą małą formę sonatową (warto wspomnieć, że właśnie w czasach Schuberta wynaleziono róg wentylowy). Do rogu dołączają się z czasem inne instrumenty, tworząc melodię. Tempo przyspiesza, wprowadzając motyw galopu, jednak wkrótce melodia taje się dramatyczna, pojawia się wiele kontrastów kolidujących z fundamentalnym rytmem.. Jak w Beethovenowskiej sonacie, powracają fragmenty poprzednich melodii.
Drugą część rozpoczyna delikatna, jakby marszowa partia solowa oboju; melodia waha się między tonacjami C-dur i A-moll, a temat podejmują smyczki Wkrótce jednak temat znów staje się dramatyczny, sugeruje zagrożenie i konflikt. Odzywają się instrumenty dęte blaszane, a następnie drewniane, co powoduje swoistą zmianę kolorystyczną, jak w drugim ustępie V symfonii Beethovena.
Trzeci ustęp symfonii to potężne, mroczne Beethovenowskie scherzo.  Ma typową budowę ramową, ABA. Temat rozpoczynają instrumenty dęte blaszane i smyczki w niskim rejestrze. Zawiera specyficzny klimat, nietypowy dla "eleganckiej klasycznej symfonii". Trio to bardziej ruchliwa melodia przypominająca Ländlera. Wkrótce powracają reminiscencje symfonii Beethovena
Ostatnią część symfonii rozpoczyna fanfara. Wkrótce melodia się rozwija, staje się coraz bardziej uduchowiona i potężna. Kompozytor wykorzystuje całą gamę środków technicznych, m.in. bogatą chromatykę. Następuje wiele modulacji, operuje także całym aparatem orkiestry. Coda finału utrzymana jest w tonacji wyjściowej.