Głos Solo
Głos + ...
Dla początkujących
Kompozytorzy

Koronacja Poppei

Kompozytor: Monteverdi Claudio

Instrumenty: Głos Mixed chorus Orkiestra

Tagi: Opery

#Aranżacje

Ścignij darmowe partytury:

Complete. Title, Introduction, Dramatis Personae PDF 0 MBComplete. Prologue PDF 1 MBComplete. Act I PDF 8 MBComplete. Act II PDF 7 MBComplete. Act III PDF 5 MBComplete. Appendix PDF 2 MB
Complete. Prologue PDF 2 MBComplete. Act I PDF 12 MBComplete. Act II PDF 3 MBComplete. Act III PDF 7 MB
Selections. Complete Score PDF 4 MBSelections. Complete Score PDF 5 MB
Selections. Pur ti miro (Act III, sc.8d) - vocal parts PDF 0 MB
Selections. Pur ti miro (Act III, sc.8d) PDF 0 MB
Complete. Prologue PDF 16 MB
Selections. Aria of Ottone: E pur'io torno (Act I, Scene I) PDF 1 MB

Aranżacje:

Inna

Duetto: Pur ti miro. Fortepian (Delucchi, Emanuele)Pur ti miro (Act III, sc.8d). Klarnet basowy + Klarnet(3) (Daniel Lloret)
Wikipedia
Koronacja Poppei (wł. L'incoronazione di Poppea), SV 308 – dziewiąta i ostatnia opera włoskiego kompozytora barokowego, Claudia Monteverdiego, uznawana za arcydzieło muzyki barokowej.
W prologu do opery dyskutują ze sobą Fortuna i Cnota, przechwalając się między sobą. Do ich rozmowy wtrąca się Amor, chcąc pokazać, że to on właśnie rządzi światem, i zakłada się z wcześniej dysputującymi, że uda mu się swoje twierdzenie udowodnić. Pod działaniem Amora Neron zakochuje się w ukochanej Ottona, Poppei, co nie zadowala cesarzowej Oktawii, stąd też cesarz ma zamiar ją oddalić. Poppea natomiast, widząc, że władca staje się jej zalotnikiem, tym bardziej go uwodzi, będąc łasą na jego zaszczyty i godności. Otton chce zachować swą oblubienicę przy sobie, jednak żaden jego wysiłek nie okazał się skuteczny. Dotychczasowa cesarzowa zostaje wygnana, co likwiduje główną przeszkodę do uznania Poppei za cesarską małżonkę. W drogę Neronowi chce jeszcze wejść mędrzec Seneka, uznający zachowanie władcy za niemoralne; poucza on monarchę, jednak — wobec bezskuteczności swych poczynań — popełnia samobójstwo. W Ottonie zakochała się natomiast Drusilla — ten, mając nową adoratorkę, chce zabić dawną ukochaną, przebierając się za tę pierwszą. Próba morderstwa, przez działanie Amora, okazuje się nieudana, a oskarżoną za nią staje się niewinna Drusilla. Cesarz okazuje jej łaskę i nie skazuje na śmierć, lecz każe zastosować wobec niej tortury, a następnie wygnać razem z Ottonem. Dzięki temu może w końcu koronować Poppeę na cesarzową. Senat rzymski składa nowej władczyni hołd, Amor tryumfuje, zaś Neron z Poppeą oddają sobie pocałunek.
Istnieją dwie główne wersje opery, różniące się niewielkimi, acz zauważalnymi szczegółami: wenecka, pt. L'incoronazione di Poppea, oraz neapolitańska, pt. Il Nerone ossia L’incoronazione di Poppea. Ponadto najprawdopodobniej finałowy duet Pur ti godo jest dziełem innego, nieznanego kompozytora.
Koronacja Poppei uznawana jest za szczytowe osiągnięcie sędziwego już w czasie jej tworzenia Monteverdiego. Pisał on ją uznawany za wielkiego kompozytora, nie dla pieniędzy ani dla większej sławy, lecz chcąc okazać swój muzyczny kunszt, wypracowany przez całe życie. Libretto natomiast uznawane jest za rewolucyjne, swoiście wywyższa ono niegodziwe czyny Nerona i pochwala miłość, której wyrażenie kosztowało wiele niegodziwości. Sztuka nie kończy się schematycznie zwycięstwem sprawiedliwych nad nieuczciwymi, lecz odwrotnie, ukazując świat bez sztuczności.