Johann Kaspar Kerll, także Kerl, Kherl, Cherl, Gherl (ur. 9 kwietnia 1627 w Adorf, zm. 13 lutego 1693 w Monachium) – niemiecki kompozytor i organista.
Podstawy edukacji muzycznej odebrał u ojca, Kaspara Kerlla. Studiował w Wiedniu u kapelmistrza dworu cesarskiego,
Giovanniego Valentiniego. Był organistą w kapeli dworskiej arcyksięcia Leopolda Wilhelma w Brukseli, który ufundował mu dalsze studia w Rzymie u
Giacomo Carissimiego. Być może uczył się też u
Girolamo Frescobaldiego. W lutym 1656 roku otrzymał posadę wicekapelmistrza, a we wrześniu tego samego roku kapelmistrza na dworze elektora bawarskiego Ferdynanda Marii. Jego opera L’Oronte została wystawiona na otwarcie teatru operowego w Monachium w 1657 roku. Brał udział w pracach nad reformą muzyki kościelnej na dworze bawarskim. Skomponował mszę na uroczystość koronacji cesarskiej
Leopolda I we Frankfurcie nad Menem w 1658 roku, w trakcie której improwizował też na organach. W 1664 roku został nobilitowany.
Pisał głównie muzykę religijną. Był jednym z pierwszych niemieckich kompozytorów tworzących sonaty jako utwory samodzielne. Wywarł wpływ na twórczość
J.G. Harrera,
J.S. Bacha oraz
G.F. Händla, który w swoich utworach wykorzystywał fragmenty kompozycji Kerlla. Skomponował 14 kompletnych mszy, trzy pary Gloria-Kyrie i jedno Sanctus na 4, 5 lub 6 głosów, utrzymanych w stylu koncertującym. Ponadto był autorem m.in. Delectus sacrarum cantionum na 2–5 głosów, 2 skrzypiec i basso continuo, religijne utwory wokalno-instrumentalne w językach łacińskim i niemieckim, utwory na instrumenty klawiszowe. Zaginęło 11 jego oper, powstałych w okresie monachijskim.