Kornet Solo
Kornet + ...
Dla początkujących
Kompozytorzy

L'Histoire du soldat

Kompozytor: Strawinski Igor

Instrumenty: Głos Klarnet Fagot Kornet Puzon Skrzypce Kontrabas

#Aranżacje

Ścignij darmowe partytury:

Clarinet (A) PDF 0 MBBassoon PDF 0 MBCornet (A) PDF 0 MBTrombone (Tenor/Bass) PDF 0 MBPercussion PDF 0 MBViolin PDF 0 MBDouble Bass PDF 0 MB
Complete Score PDF 0 MB

Aranżacje:

Inna

Suite (5 selections). Klarnet + Fortepian + Skrzypce (Unknown)Suite (8 selections). Fortepian (Unknown)
Wikipedia
Igor Fiodorowicz Strawinski (ros. Игорь Фёдорович Стравинский; ur. 17 czerwca 1882 w Oranienbaumie, zm. 6 kwietnia 1971 w Nowym Jorku) – rosyjski kompozytor, pianista i dyrygent. Jeden z najwybitniejszych kompozytorów i symfoników XX wieku.
Ojciec Strawinskiego, Fiodor, był śpiewakiem operowym i gwiazdą petersburskiego Teatru Maryjskiego – jego następcą został Fiodor Szalapin. Śpiewakiem był również brat kompozytora, Jurij. Matka kompozytora, Anna Kryłowna Chołodowska (1854–1939), pochodziła z Kijowa i była pianistką oraz akompaniatorką męża.
Ojciec kompozytora pochodził z polskiej kresowej szlachty Strawińskich herbu Sulima. Daleki przodek Igora – Stanisław Strawiński był jednym z oficerów konfederacji barskiej, który zaplanował i przeprowadził w 1771 roku porwanie króla Stanisława Augusta Poniatowskiego.
Igor, trzeci syn Fiodora i Marii, urodził się w drewnianym domu przy ulicy Szwajcarskiej numer 137 w okolicach godzin południowych w dniu 5 (17) czerwca 1882 r. w podmiejskiej letniskowej miejscowości Oranienbaum (obecnie Łomonosow) pod Petersburgiem.
Strawińscy mieszkali w lecie w Oranienbaumie w 1884, 1885 i prawdopodobnie 1892 roku. Młodszy brat Igora, Jurij urodził się tamże, ale w innym domu 30 lipca (11) sierpnia 1884 roku. Miejsce to było modną letnią miejscowością dla petersburskiej inteligencji. Mieszkali tam pisarze Tołstoj, Niekrasow, malarze-realiści Sawrasow, Szyszkin i Repin a kompozytor Musorgski spędził ostatnie lato (1880 r.) pisząc muzykę do opery Chowawńszczyzna. W teatrze przy placu dworcowym ojciec Igora Fiodor Strawiński śpiewał arie z oper, m.in. Varlaama z Borysa Godunowa Musorgskiego, Farlafa z Rusłana i Ludmiły Glinki oraz Ramfisa z Aidy Verdiego. Ojciec umieszczał całą rodzinę z 4 dzieci w Oranienbaumie około połowy maja, a on sam dojeżdżał do pracy w teatrach operowych Petersburga, Wyborga i Moskwy.
W dzieciństwie w wieku 9 lat Igor rozpoczął naukę gry na fortepianie u A. Snietkowej, a następnie u L. Kaszpierowej (uczennicy A. Rubinsteina). Po ukończeniu renomowanego petersburskiego gimnazjum Gurewicza wstąpił na Wydział Prawa na Uniwersytecie w Petersburgu, gdzie studiował w latach 1900–1905. Prywatnie kształcił się pod kierunkiem Rimskiego-Korsakowa, który zauważywszy na jego wielki talent, kierował pierwszymi próbami kompozytorskimi. Pierwsze utwory fortepianowe zaczął komponować w 1898 roku (Tarantella na fortepian 1898, Scherzo na fort. 1902).
W 1905 roku ożenił się ze swoją przyjaciółką z dzieciństwa i zarazem kuzynką – Jekatieriną Nosienko (zm. 1939), z którą miał czworo dzieci (jego drugą żoną była Wiera de Bosset, primo voto Sudiejkina, była tancerka zespołu Siergieja Diagilewa).
Zamieszkał w domu zbudowanym na ziemiach odziedziczonych przez żonę w Uściługu.
W 1910 roku wyjechał do Szwajcarii. W tym czasie współpracował z Diagilewem, komponując muzykę dla jego Baletów Rosyjskich, w tym takie dzieła jak – „Ognisty ptak”, „Pietruszka”, „Święto wiosny”, „Pulcinella”.
W latach międzywojennych rozpoczął działalność dyrygencką i pianistyczną, wykonując napisane dla siebie utwory takie jak „Koncert fortepianowy”, „Capriccio” i „Koncert na dwa fortepiany” (wykonywany wspólnie z synem Swiatosławem).
W 1920 roku wyjechał do Francji, a w 1939 roku do USA, gdzie spędził resztę życia. Często jednak podróżował po całym świecie. Został pochowany na wyspie San Michele w Wenecji, jego grób znajduje się nieopodal grobu Diagilewa.
Strawinski, uważany, za jednego z najbardziej wpływowych kompozytorów XX wieku, skomponował ponad setkę utworów. Ewolucję jego muzyki zazwyczaj przedstawia się jako następstwo trzech faz:
Święto wiosny wykonane w 1913 roku w Paryżu stało się przyczyną jednego z największych skandali w historii życia muzycznego. W tych baletach Strawiński wykorzystuje oryginalne melodie ludowe łącząc je z nowoczesną harmonią i specyficzną dla niego budowie montażowej (operowanie strukturami formalnymi, które są powtarzane lub modyfikowane), bardzo wyraźnie zarysowanej.
O ile publiczność najchętniej słuchała jego utworów „rosyjskich”, to kompozytorzy najsilniej ulegali jego neoklasycyzmowi. Często komponował na zespoły o nietypowej obsadzie. W wielu utworach ograniczał rolę instrumentów smyczkowych, za to pierwszoplanową rolę dawał instrumentom dętym (przykład skrajny: Symfonie instrumentów dętych przeznaczone na same instrumenty dęte). Skomponował wiele utworów religijnych (najbardziej znany – Symfonia psalmów), zwłaszcza w ostatnich latach życia (np. Canticum sacrum, Treny, Introitus i Requiem Canticles). W wielu utworach Strawinski nawiązywał do muzyki dawnych epok, a nawet do innych kompozytorów. Np. do Piotra Czajkowskiego w balecie Pocałunek wieszczki, do oratoriów Händla w Królu Edypie, do Koncertów brandenburskich J.S. Bacha w Concerto in Es: „Dumbarton Oaks”.
Rodzina jego ojca miała polskie korzenie, posługiwała się herbem Sulima. Prapradziadek kompozytora Stanisław Strawiński podczas konfederacji barskiej 3 listopada 1771 roku uczestniczył w porwaniu króla Stanisława Augusta Poniatowskiego.
Ponieważ majątek jego pierwszej żony znajdował się na terenie Polski, Strawinski podjął starania o polskie obywatelstwo, ale zrezygnował, napotykając biurokratyczne przeszkody. Według jednej wersji zaniechał tych starań na widok długiej kolejki oczekujących w konsulacie polskim w Paryżu. Według innej – zniechęcił go obojętny stosunek jakiegoś urzędnika, który go potraktował jako jednego z wielu emigrantów rosyjskich nachodzących wówczas wszystkie placówki dyplomatyczne.
W Polsce wystąpił dwukrotnie. 4 i 6 listopada 1924 roku w Warszawie dyrygował „Scherzem fantastycznym” i suitą z „Pulcinelli”, a także zagrał swój „Koncert fortepianowy” z orkiestrą warszawskiej filharmonii, którą dyrygował Grzegorz Fitelberg. Po raz drugi przyjechał do Warszawy w 1965 roku. Znów wystąpił z zespołem warszawskiej Filharmonii Narodowej. 28 i 29 maja dyrygował „Symfonią psalmów” i finałem z „Ognistego ptaka”.