Puzon Solo
Puzon + ...
Dla początkujących
Kompozytorzy

III koncert fortepianowy

Kompozytor: Rachmaninow Siergiej

Instrumenty: Fortepian Orkiestra

Tagi: Koncert

#Partie
#Aranżacje

Ścignij darmowe partytury:

I. Allegro ma non tanto PDF 3 MBII. Intermezzo PDF 1 MBIII. Finale PDF 4 MB
Complete Score PDF 11 MB
Complete Score PDF 19 MB

Partie dla:

Puzon
WszystkieWiolonczelaTubaTrąbkaSkrzypceSaksofon altowyRógPuzonObójKotłyKontrabasKlarnetFletFagotAltówka

Aranżacje:

Inna

Fortepian(2) (Unknown) Fortepian(2) (Unknown) Fortepian (Unknown) Fortepian (Milton Wong)
Wikipedia
Koncert fortepianowy nr 3 d-moll, Op. 30 – koncert skomponowany w 1909 r. przez Siergieja Rachmaninowa. Jest znany z powodu wyzwań technicznych i ekspresyjnych, jakie stawia przed wykonawcą. Cieszy się opinią jednego z najtrudniejszych do wykonania koncertów fortepianowych w kanonie muzyki poważnej.
Zgodnie z klasyczną formą koncertu składa się z 3 części:
1. Allegro ma non tanto (d-moll)
2. Intermezzo: Adagio (fis-moll / Des-dur)
3. Finale: Alla breve (d-moll → D-dur)
Typowe wykonanie koncertu trwa około 40 minut.
Rachmaninow skomponował koncert w malowniczej rezydencji rodzinnej Iwanowce i ukończył ją 23 września 1909 r. W tym samym okresie stworzył m.in. I Sonatę Fortepianową i poemat symfoniczny „Wyspa Umarłych” (ang. The Isle of the Dead).
Pianiści czują respekt, czasem nawet strach przed tym dziełem. Józef Hofmann, pianista któremu kompozytor zadedykował dzieło, nigdy publicznie go nie wykonał twierdząc, że nie było one dla niego, a Gary Graffman rozpaczał, że nie nauczył się go jako uczeń, ponieważ był wtedy zbyt młody by czuć strach.
Koncert został po raz pierwszy wykonany 28 października 1909 r. z kompozytorem jako solistą i nowo powstałą New York Symphony Society dyrygowaną przez Waltera Damroscha. Kilka tygodni później zostało wykonane pod batutą Gustava Mahlera. Partytura została wydana po raz pierwszy przez Gutheila w 1910 r.
Rachmaninow uważał III Koncert za swój ulubiony spośród wszystkich 4 twierdząc: Znacznie bardziej wolę Trzeci, co mój Drugi jest strasznie niewygodny do grania. Pomimo tego aż do lat 30. nie był popularny. Do jego rozsławienia przyczynił się Vladimir Horowitz.
Koncert jest napisany na: 2 flety, 2 oboje 2 klarnety, 2 fagoty, 4 rogi, 2 trąbki, 3 puzony, tubę, kotły, bęben wielki, werbel, talerze orkiestrowe, fortepian i smyczki.