Wiolonczela Solo
Wiolonczela + ...
Dla początkujących
Kompozytorzy

Dla Elizy

Kompozytor: Beethoven Ludwig van

Instrumenty: Fortepian

Tagi: Piece

#Aranżacje

Ścignij darmowe partytury:

Complete Score (scan) PDF 0 MBComplete Score PDF 0 MB
Complete Score PDF 0 MB
Complete Score PDF 0 MB
Complete Score PDF 0 MB
Complete Score PDF 0 MB
Complete Score PDF 0 MB
Complete Score PDF 0 MB
Complete Score PDF 3 MB
Complete Score (scan) PDF 0 MB
Complete Score PDF 0 MB
Complete Score PDF 0 MB

Aranżacje:

Wiolonczela + ...

Wiolonczela(2) (Yves Verbandt)

Inna

Orkiestra (Rondeau, Michel) Gitara (Shorter, Steve) Obój + Fortepian (Brandon Matthew Allen Mahoney) Trąbka(2) (Tuk, Leen) Gitara(2) (Olson, J. J.) Fortepian + Skrzypce (Christian Hellemann)
Wikipedia
Dla Elizy (niem. Für Elise) – popularny tytuł Bagateli a-moll WoO 59, jednej z najbardziej znanych w literaturze muzycznej miniatur fortepianowych, którą skomponował Ludwig van Beethoven. Utwór powstał ok. 1810 roku.
Biografowie Beethovena nie są zgodni co do tego, kim była tytułowa Eliza.
Według jednej z teorii, oryginalny tytuł brzmiał Für Therese, jako że adresatką utworu miała być znajoma kompozytora i córka jednego z lekarzy wiedeńskich, Therese Malfatti. W 1810 r. kompozytor oświadczył się jej, ona zaś oświadczyny odrzuciła, a w roku 1816 została żoną szlachcica i urzędnika Wilhelma von Droßdika.
Inna wersja mówi, że Eliza była słynną „Nieśmiertelną Ukochaną”, do której Beethoven napisał swój słynny list (zob. List do Nieśmiertelnej Ukochanej), a której tożsamości biografom nigdy nie udało się ustalić.
Kiedy kompozycję opublikowano w 1865 r., jej odkrywca Ludwig Nohl nadał jej tytuł Dla Elizy, pod którym znana jest do dziś.
Według innej teorii Elizą była sopranistka Elisabeth Röckel(ang.).
Utwór o budowie ABACA utrzymany jest w metrum 3/8. Popularny motyw melodyczny, grany przez prawą rękę na tle rozłożonych akordów lewej ręki, oparty jest początkowo jedynie na dwóch funkcjach harmonicznych: a i E (będącymi w utworze funkcją toniki i dominanty). „Odpowiedź” ma wychylenie do trybu durowego: C, G, aby znów przejść w, a i E. Część B jest żywsza, w tonacji F-dur, z drobnymi pochodami sekundowymi. Część C jest z kolei mroczniejsza, niespokojna; charakteryzują ją crescenda, ostinatowy motyw w lewej ręce i ekstensywne użycie pedału zgłaśniającego.