Kompozytorzy

Les fêtes de l'Hymen et de l'Amour

Kompozytor: Rameau Jean-Philippe

Instrumenty: Głos Mixed chorus Orkiestra

Tagi: Balet Opery

Ścignij darmowe partytury:

Complete Score PDF 23 MBPrologue PDF 4 MBPremière Entrée PDF 5 MBDeuxième Entrée PDF 5 MBTroisième Entrée PDF 7 MBCover page and appendix PDF 0 MB
Complete Score PDF 19 MB
Wikipedia
Jean-Philippe Rameau (ur. 25 września 1683 w Dijon, zm. 12 września 1764 w Paryżu) – francuski kompozytor i teoretyk muzyki okresu baroku, autor oper, baletów i utworów klawesynowych.
Był synem organisty, studiował we Włoszech. Działał jako organista i kapelmistrz w Awinionie, Clermont-Ferrand oraz Paryżu, gdzie w 1722 roku osiadł na stałe. Twórczość Rameau obejmuje 3 zbiory miniatur klawesynowych (Pièces de clavecin – 1706-1728), utwory kameralne (5 koncertów na klawesyn ze skrzypcami lub fletem i altówką – 1741 rok), opery i inne dzieła sceniczne (tragedie liryczne, opery, balety, komedie-balety). W Paryżu patronował mu bogacz i pisarz Alexandre-Jean-Joseph Le Riche de La Popeliniere (1692-1762).
Pierwszą operę napisał dopiero w wieku 49 lat, była to tragedia liryczna Samson napisana we współpracy z Wolterem, jednak nigdy jej nie wystawiono ze względu na niechęć środowisk religijnych do osoby Woltera. Rok później wystawiono tragedię Hippolyte et Aricie (1733), która poniosła klęskę. Drugi wystawiony utwór sceniczny Rameau, opera-balet Les Indes Galantes, odniósł już sukces. Mimo że Rameau był kontynuatorem stylu F. Couperina i J.B. Lully’ego, jego utwory były często uznawane za zbyt nowoczesne, trudne i hałaśliwe. Dlatego w początkowym okresie twórczości scenicznej stał się on obiektem walki zwolenników nowego stylu (ramistów) z tradycjonalistami (lullystami).
Wznowienie jednoczęściowej opery (tzw. Acte de Ballet) Pygmalion w 1751 roku przyniosło kompozytorowi laur zwycięstwa. Niestety już w następnym roku, po przedstawieniu intermezza La serva padrona Pergolesiego wybuchł nowy spór, którego stronami byli zwolennicy lekkiego stylu włoskiego i tradycyjnego stylu francuskiego. W sporze między zwolennikami włoskiej opera buffa (buffoniści) i francuskiej tragédie lyrique (antybuffoniści) opowiedział się za tradycją francuską (Erreurs sur la musique dans l’Encyclopédie z 1755 roku). W sporze tym tradycjonaliści przegrali i utwory sceniczne Rameau powoli popadły w zapomnienie.
Renesans twórczości Rameau nastąpił w drugiej połowie XX wieku. Początkowo do repertuaru filharmonicznego powróciły utwory klawesynowe. Wraz ze wzrostem zainteresowania muzyką dawną i grą na oryginalnych instrumentach zaczęto wystawiać opery. W 1956 roku na festiwalu w Aix-en-Provence wystawiono Ballet Bouffon Platée. Pod koniec lat 60. nagrano na płyty Hippolyte et Aricie, gdzie Fedrę kreowała Janet Baker. W latach 70. utwory Rameau nagrywali: Nicolaus Harnoncourt (Castor et Pollux) i Jean-Claude Malgoire (Hippolyte et Aricie). Kolejne dziesięciolecia przyniosły nowe realizacje fonograficzne, których dyrygentami byli: Nicholas McGegan, Sigiswald Kujken, John Eliot Gardiner, William Christie, Marc Minkowski. Obecnie utwory sceniczne kompozytora są stałym elementem repertuaru oper zachodnioeuropejskich, regularnie powstają też nowe nagrania. W Polsce wystawiono dotąd tylko dwa z dzieł Rameau: Pigmaliona (Warszawa 2015, dyr. Benjamin Bayl, reż. Natalia Kozłowska) i trzykrotnie operę-balet Les Indes Galantes - w Poznaniu w 2004 r. (dyr. Frans Brüggen, reż. Jeroen Lopes Cardozo), we Wrocławiu w 2014 r. (dyr. Tadeusz Zathey, reż. Cezary Tomaszewski i Elżbieta Lejman-Krzysztyniak) oraz w Bydgoszczy w 2016 r. (dyr. Stefan Plewniak, reż. Natalia Kozłowska). Ponadto kilka innych (np. Z rodu Boreasza) doczekało się prezentacji w wersjach koncertowych.
W historii muzyki fundamentalne znaczenie mają prace teoretyczne Rameau, w których stworzył podstawy harmoniki funkcyjnej i systemu dur-moll.
Jego najwybitniejszym dziełem jako teoretyka muzyki było „Traite de l’harmonie reduite a ses principies naturels divise en IV livres” (Traktat o harmonii sprowadzonej do jej naturalnych zasad z podziałem na 4 księgi).
Typ utworu podawany jest w nawiasie według oryginalnej francuskiej klasyfikacji; tragedię liryczną najczęściej nazywa się operą, opéra-ballet tłumaczy się jako opera-balet (nie opero-balet), a pozostałe według uznania: