Pietro Nardini (ur. 12 kwietnia 1722 w Livorno, zm. 7 maja 1793 we Florencji) – włoski kompozytor i skrzypek.
W latach 1734–1740 był uczniem
Giuseppe Tartiniego w Padwie. Między 1740 a 1760 rokiem działał jako skrzypek w Livorno. W 1760 roku opuścił Włochy i podróżował z koncertami, docierając m.in. do Wiednia. W latach 1762–1765 był skrzypkiem-solistą na dworze książęcym w Stuttgarcie. W 1766 roku wrócił do Livorno. W 1769 roku wyjechał do Padwy, gdzie opiekował się Tartinim w ostatnich miesiącach jego życia. Od 1770 roku pełnił funkcję dyrektora muzycznego na dworze we Florencji.
Cieszył się poważaniem współczesnych, jego grę ceniły czołowe autorytety muzyczne ówczesnej epoki takie jak
Leopold Mozart,
Adalbert Gyrowetz i
Charles Burney. Skomponował m.in. 16 koncertów skrzypcowych, 6 sonat na skrzypce i basso continuo, 6 duetów altówkowych, 6 kwartetów smyczkowych. W ślad za Tartinim stosował trzyczęściowy schemat kompozycji o układzie wolna-szybka-wolna. Jego styl cechuje się śpiewnością, pięknem dźwięku i prostotą, wolny jest od wirtuozerii typowej dla twórców okresu dojrzałego klasycyzmu.