Johannes Andreas Hallén (ur. 22 grudnia 1846 w Göteborgu, zm. 11 marca 1925 w Sztokholmie) – szwedzki kompozytor.
W latach 1866–1871 przebywał w Niemczech, gdzie uczył się w Lipsku u
Carla Reineckego, w Monachium u
Josefa Rheinbergera i w Dreźnie u
Juliusa Rietza. W latach 1872–1878 i 1883–1884 dyrygował Musikföreningen w Göteborgu. Od 1878 do 1882 roku mieszał w Berlinie, gdzie uczył śpiewu. Od 1884 roku mieszkał w Sztokholmie, gdzie był członkiem Królewskiej Akademii Muzycznej. Założył też towarzystwo filharmoniczne Filharmoniska Sällskapet, którym w latach 1885–1895 dyrygował. Dyrygował także Ceciliaföreningen, wykonując dzieła muzyki dawnej, m.in.
J.S. Bacha. Od 1892 do 1897 roku dyrygował Operą Królewską w Sztokholmie. W 1902 roku założył w Malmö drugie towarzystwo filharmoniczne Svenska Filharmoniska Sällskapet, które prowadził do 1907 roku. W latach 1909–1919 wykładał w sztokholmskim Musikkonservatorium.
Komponował w stylu późnoromantycznym, w jego twórczości dominowały wielkie formy orkiestrowe, chóralne i sceniczne. Nawiązywał do muzyki
Richarda Wagnera. W późniejszych utworach zaczął odwoływać się także do tradycji skandynawskiej. W poematach symfonicznych wzorował się na twórczości
Liszta, w balladach natomiast
Loewego.
Położył zasługi w organizacji szwedzkiego życia muzycznego, zakładając dwa towarzystwa filharmoniczne. Jako dyrygent propagował twórczość Wagnera, wprowadził też na sceny szwedzkie nie wykonywane wcześniej w tym kraju dzieła muzyki dawnej, m.in.
Pasję według św. Mateusza J.S. Bacha. Pisywał jako krytyk muzyczny do pisma Nya Dagligt Allehanda. Jego artykuły i recenzje ukazały się drukiem w 1894 roku w zbiorze Musikaliska Kåserier.