Kompozytorzy

Andreas Hallén

Fortepian
Głos
Baryton
Sopran
Tenor
Orkiestra
Female chorus
Skrzypce
Altówka
Wiolonczela
Piosenka
Lied
Duet
Poemat symfoniczny
Kwartet
Serenada
według popularności

#

3 Duets, Op.273 Folklike Songs3 Songs by Gellerstedt3 Songs, Op.21 (3 Utwory, op.21)3 Songs, Op.223 Songs, Op.246 Songs, Op.2 (6 Utworów, Op.2)

B

Bacchanal (Dionizyjski)

D

Die Todteninsel, Op.45Duet for Soprano and Baritone

E

En visa om mig och narren Herkules (Pl wizy om mig och narren Herkules)

H

Höststämning

I

I solnedgången

J

Julisol

L

Legender och visor

N

Norrland, Op.55

P

Piano Quartet, Op.3 (Kwartet fortepianowy, op.3)

S

Serenade (Serenada)Skön jungfru sover i högan loftSongs, Op.11Songs, Op.13
Wikipedia
Johannes Andreas Hallén (ur. 22 grudnia 1846 w Göteborgu, zm. 11 marca 1925 w Sztokholmie) – szwedzki kompozytor.
W latach 1866–1871 przebywał w Niemczech, gdzie uczył się w Lipsku u Carla Reineckego, w Monachium u Josefa Rheinbergera i w Dreźnie u Juliusa Rietza. W latach 1872–1878 i 1883–1884 dyrygował Musikföreningen w Göteborgu. Od 1878 do 1882 roku mieszał w Berlinie, gdzie uczył śpiewu. Od 1884 roku mieszkał w Sztokholmie, gdzie był członkiem Królewskiej Akademii Muzycznej. Założył też towarzystwo filharmoniczne Filharmoniska Sällskapet, którym w latach 1885–1895 dyrygował. Dyrygował także Ceciliaföreningen, wykonując dzieła muzyki dawnej, m.in. J.S. Bacha. Od 1892 do 1897 roku dyrygował Operą Królewską w Sztokholmie. W 1902 roku założył w Malmö drugie towarzystwo filharmoniczne Svenska Filharmoniska Sällskapet, które prowadził do 1907 roku. W latach 1909–1919 wykładał w sztokholmskim Musikkonservatorium.
Komponował w stylu późnoromantycznym, w jego twórczości dominowały wielkie formy orkiestrowe, chóralne i sceniczne. Nawiązywał do muzyki Richarda Wagnera. W późniejszych utworach zaczął odwoływać się także do tradycji skandynawskiej. W poematach symfonicznych wzorował się na twórczości Liszta, w balladach natomiast Loewego.
Położył zasługi w organizacji szwedzkiego życia muzycznego, zakładając dwa towarzystwa filharmoniczne. Jako dyrygent propagował twórczość Wagnera, wprowadził też na sceny szwedzkie nie wykonywane wcześniej w tym kraju dzieła muzyki dawnej, m.in. Pasję według św. Mateusza J.S. Bacha. Pisywał jako krytyk muzyczny do pisma Nya Dagligt Allehanda. Jego artykuły i recenzje ukazały się drukiem w 1894 roku w zbiorze Musikaliska Kåserier.
(na podstawie materiałów źródłowych)