Bernard van Dieren
Kompozycje dla: Fortepian
#
6 Sketches, Op.4aB
BalowC
Chanson (Piosenka)D
Der AsraDream PedlaryE
EpiphaniasF
First Part of Rhapsodia from 'Levana and Our ladies of Sorrow'L
Love must be goneM
MadchenliedMild is the parting yearMon bras pressait ta taille freleN
Netherlands Melodies (Holandia Melodie)O
Oh! quand je dors.....One year agoR
RondelS
Schon RohtrautShe I love.....Sonatina TyroicaT
Theme and Variations (Temat i Wariacje)W
Weep you no more sad fountains (Płaczcie Państwu nie więcej smutnych fontanny)WikipediaBernard van Dieren (ur. 27 grudnia 1887 w Rotterdamie, zm. 24 kwietnia 1936 w Londynie) – holenderski kompozytor i krytyk muzyczny.
W młodości uczył się gry na skrzypcach, w znacznej mierze pozostał jednak muzycznym samoukiem. Z wykształcenia był przyrodnikiem i zaczął komponować dopiero po ukończeniu 20. roku życia. Pracował jako korespondent dla Nieuwe Rotterdamsche Courant, współpracując także z innymi czasopismami. W 1909 roku wyjechał do Londynu, gdzie osiadł na stałe. W 1911 i 1912 roku odwiedził Berlin, gdzie nawiązał znajomość z
Ferruccio Busonim oraz
Arnoldem Schönbergiem.
Posługiwał się własnym językiem muzycznym, bliskim ekspresjonizmowi, charakteryzującym się m.in. kameralizacją obsady instrumentalnej, kontemplacyjnością, przewagą kontrapunktowości nad harmonicznością. Jego twórczość nie spotkała się ze zrozumieniem w tradycyjnie nastawionym angielskim środowisku muzycznym i rzadko była wykonywana publicznie. Z drugiej strony cieszyła się pewnym zainteresowaniem wśród wąskiego kręgu zaprzyjaźnionej z van Dierenem angielskiej elity intelektualnej, m.in. ze strony Sacheverella Sitwella, Petera Warlocka, Geralda Coopera i Cecila Graya.
Skomponował m.in. operę komiczną The Tailor (1915), utwory wokalno-instrumentalne (Balsazar 1908, Chinese Symphony 1914, Les propous des beuveurs 1921), utwory orkiestrowe (Beatrice Cenci 1909, Serenade 1923, Anjou 1935), ponad 70 pieśni, sześć kwartetów smyczkowych, sonaty wiolonczelową (1929) i skrzypcową (1935), utwory na fortepian.
Opublikował monografię poświęconą rzeźbiarzowi Jacobowi Epsteinowi (Londyn 1920) oraz zbiór esejów Down Among the Dead Men (Londyn 1935).