Kompozytorzy

Antoni Kątski

Fortepian
Głos
Piano four hands
Orkiestra
Taniec
Medytacja
Mazurek
Piece
Fantazja
Walc
Romance
Polonez
Polka
Wariacja
alfabetem
Le Réveil du Lion, Op.115L'Indispensable du pianiste, Op.100 (Niezastąpiony pianista, Op.100)Album des pianistes, Op.42-45Souvenir de 'Faust', Op.238 (Pamiętaj, "Faust", Op.238)Variations sur deux thêmes favoris du 'Le perruquier de la régence', Op.29La sultana, Op.318 (La Sultana, Op.318)Fantaisie sur 'Le planteur', Op.34Piano Sonata No.1, Op.156Mazurka, Op.1323 Méditations, Op.42Le carnaval de Madrid, Op.137Souvenir de St. Pétersbourg, Op.207-208Ne m'oubliez pas, Op.1523 Méditations, Op.71Une polonaise et six mazurkas, Op.44Ah! Ch' io t'amoMorceau de concert, Op.40Grande fantaisie sur 'La Vendetta', Op.43Carneval de St. Petersbourg, Op.217Fleurs lithuaniennes, Op.178La brise du soir, Op.92Grande fantaisie sur 'La Sonnambula', Op.101Variations brillantes sur la Cracovienne, Op.45Grande fantaisie sur 'Lucia di Lammermoor', Op.46Grande polonaise, Op.271Esquisse mélodique sur la Romance 'Rappele-Toi', Op.99Les violettes, Op.30Wilhelmus, Op.200L'Isolement, Op.47Le Rameau, Op.93Les ruines de Hapsal, Op.1743 Méditations, Op.33Les Reflets de mon pays, Op.85Souvenir de l'Exposition, Op.315La violette, Op.172Feuilles volantes, Op.139Picciola, Op.39Mazurka from 'Le Diable à quatre'Souvenir de Cracovie, Op.150'Do love me' Waltz, Op.332Souvenir de Carlsbad, Op.151Souvenir de Dantzic, Op.142Souvenir de Glienicke, Op.141Souvenir de Wiesbade, Op.290Polka nationale variée, Op.81Souvenir de Varsovie, Op.159Le crépuscule, Op.108Teofila MazurkaSteluzza, Op.317Chanson d'une orphéline, Op.192Grande fantaisie sur 'Il trovatore', Op.157Impressions de voyage, Op.83Myosotis (Niezapominajka)Ave MariaFinal de 'Lucia di Lammermoor', Op.62Grande polonaise, Op.194Grant Funeral March, Op.326Sans espoir, Op.55Dream of loveLa résignation, Op.131Polish Patrol, Op.401Gavotte No.1, Op.311Grande tarantelle, Op.329Grigory Kushelev-BezborodkoToujours seul, Op.57Apparition au bal, Op.51Le rouet, Op.325Sur mer, Op.56Fanny Mazurka, Op.324Scherzo No.2, Op.323La Cerrito, Op.84Gage d'amitié, Op.177La sensitive, Op.147Souvenir de Roscoff, Op.293Polonaise, Op.162Souvenir de BemficaMazurka, Op.180Las elegantes de MadridSinfonie fantastiqueSinfonie héroïque, Op.220
Wikipedia
Antoni Kątski, także Antoine de Kontski (ur. 25 września 1816 w Krakowie, zm. 7 grudnia 1899 w Iwańczycach na Wołyniu) – polski pianista i kompozytor. Syn skrzypka i kompozytora Grzegorza Kątskiego, brat pianisty i kompozytora Stanisława Kątskiego oraz skrzypka i kompozytora Apolinarego Kątskiego, stryj pianistki Wandy Kątskiej i wiolonczelisty Zygmunta Kątskiego.
Pochodził z muzykalnej rodziny. Jego brat Karol został również pianistą, bracia Stanisław i Apolinary skrzypkami. Gry na fortepianie uczył się początkowo u swojego ojca Grzegorza.
Prawdopodobnie naukę muzyki kontynuował w końcu lat 20. XIX wieku w Szkole Głównej Muzyki w Warszawie. Następnie w latach 1829-1830 był uczniem Johna Fielda w Moskwie, a od 1832 studiował w Konserwatorium Towarzystwa Przyjaciół Muzyki w Wiedniu: kompozycję u Simona Sechtera i fortepian u Sigismunda Thalberga.
Po raz pierwszy wystąpił publicznie (wraz z bratem Karolem) w Krakowie, w wieku 4 lat (3 lutego 1822). Od tej pory występował stale jako „cudowne dziecko” w Warszawie i innych miastach Polski, a także w Wiedniu, na Węgrzech i w Rosji. Bardzo wcześnie rozpoczął też komponowanie. Jego pierwsze utwory – Taniec polski i anglez, Taniec polski i mazur – zostały wydane w Warszawie w 1825. W czasie pobytu w Paryżu został sędzią konkursów konserwatorium paryskiego. 26 maja 1845 muzykował razem z Chopinem w paryskim salonie Czartoryskich. 1849 rozpoczął tournées po Europie; koncertował w Madrycie i Sewilli (także na dworze królewskim). Następnie udał się do Portugalii; występował w Lizbonie, gdzie – na życzenie króla – opracował projekt reorganizacji tamtejszego konserwatorium, za co otrzymał Order Niepokalanego Poczęcia.
W latach 1851–1853 przebywał w Berlinie jako nauczyciel gry na fortepian księżniczki pruskiej Ludwiki i nadworny pianista. W tym czasie koncertował w wielu miastach Niemiec i Austrii, a także odbył podróż koncertową z bratem Apolinarym do Polski, Grecji, Turcji, Egiptu i Włoch. W latach 1854–1867 przebywał w Petersburgu; założył tam Towarzystwo Miłośników Muzyki Klasycznej i działał jako pedagog. W dalszym ciągu koncertował, sam lub z bratem Apolinarym w wielu miastach Rosji. Skomponował tam Symfonię a-moll opus 220, którą dedykował carowi w nadziei otrzymania stanowiska dworskiego pianisty. W 1867 przeniósł się do Londynu, gdzie mieszkał przez 16 lat, zajmując się pedagogiką muzyczną i komponowaniem. W 1883 wyjechał na stałe do USA, początkowo do Buffalo, później do stanu Michigan i tam objął stanowisko profesora konserwatorium w Grand Rapids. Równocześnie odbywał liczne tournées po USA. W 1890 występował również w Japonii. W 1897 rozpoczął wielką podróż koncertową dookoła świata, która obejmowała Australię, Nową Zelandię, Indie, Chiny, Japonię, Syjam, a także Rosję i Polskę. Otrzymał liczne medale i ordery nadawane mu przez koronowane głowy w całej Europie.
Skomponował ponad czterysta utworów, w większości wirtuozowskich utworów na fortepian, wśród nich popularne Przebudzenie się lwa. Skomponował też operę Marcello (1880) i trzy operetki: Les Deux Distraits według komedii Roztargnieni Augusta von Kotzebue (1872), Anastasie (1882) i Le Sultan de Zanzibar (1885).
Był również pedagogiem i autorem szkoły gry na fortepianie L’indispensable du pianiste (Niezbędnik pianisty).