John Stanley
10 Voluntaries, Op.5 (10 wolontariuszy, Op.5)10 Voluntaries, Op.6 (10 wolontariuszy, Op.6)10 Voluntaries, Op.7 (10 wolontariuszy, op.7)3 Cantatas and 3 Songs, Op.9 (3 Kantaty i 3 Utwory, op.9)6 Cantatas, Op.3 (6 kantaty, op.3)6 Concertos in 7 Parts, Op.2 (6 Koncertów w 7 części, Op.2)6 Concertos, Op.10 (Koncerty, Op.10 6)6 Solos, Op.48 Solos, Op.1Advice to Caelia (Rada dla Caelia)Solo in B minor, Op.4 No.4Suite for Organ (Apartament na Organy)The Blind Boy (Blind Boy)The Cautious Maid (Ostrożny Maid)The Fall of EgyptViolin Sonata in G minor (Sonata skrzypcowa g-moll)Voluntary in D minor (Dobrowolne d-moll)Voluntary, Op.6 No.2ZimriWikipediaJohn Stanley (ur. 17 maja 1712 w Londynie, zm. 19 maja 1786, tamże) – angielski kompozytor doby baroku, organista i skrzypek.
Urodził się jako jedno z dzieci Johna Stanleya seniora (urzędnika poczty w Swithin) i Elisabeth Davy. Gdy miał dwa lata wypadek w domu niemal całkowicie pozbawił go wzroku (mógł rozpoznawać kolory i kształty), nie przeszkodziło mu to jednak w karierze muzycznej.
W wieku lat siedmiu począł studiować sztukę kompozytorską u organisty
Johna Readinga, jednak dopiero nauka u organisty katedry św. Pawła,
Maurice’a Greene’a okazała się owocna. Później jego nauczycielem był były uczeń
Haendla,
William Babell w kościele All Hallows przy Bread Street. Babell zmarł w 1723 a jedenastoletni Stanley został przyjęty na jego miejsce z płacą 20 funtów rocznie.
W 1734 Stanley został organistą Society of the Inner Temple, a w 1738 poślubił Sarah Arnold (z posagiem 7000 funtów rocznie). W 1742 wydał sześć koncertów „for seven parts”. W 1751 kompozytor przeprowadził się do Hatton Garden, gdzie miał za sąsiada słynnego historyka muzyki
Johna Hawkinsa. Obaj twórcy zostali przyjaciółmi i współpracownikami (Hawkins dostarczał tekstu do kantat Stanleya).
Stanley był też autorem oratoriów: „Jepthah” (1757), „The Fall of Egypt” (1774) i wspaniałych koncertów organowych (Six concertos for organ - 1775) mogących śmiało konkurować pod względem poziomu z utworami
Bacha,
Vivaldiego i
Haendla.
W przeciwieństwie do
Arne’a i
Boyce'a, którego w 1779 zastąpił jako mistrz muzyków kapeli królewskiej pozostał wierny muzyce czysto barokowej pozbawionej eksperymentatorstwa preklasycystycznego.