Philip Cipriani Hambly Potter (ur. 3 października 1792 w Londynie, zm. 26 września 1871 tamże) – angielski kompozytor i pianista.
Pochodził z rodziny muzyków. Jego dziadek, Richard Potter (1725–1806), był budowniczym fletów. Ojciec, Richard Huddleston Potter (1755–1821), był flecistą i skrzypkiem, jednym z założycieli Royal Philharmonic Society. Studiował w Londynie u Thomasa Attwooda, Josepha Woelfla i
Williama Crotcha. W 1815 roku został członkiem Royal Philharmonic Society. W 1816 roku debiutował w Londynie jako pianista. W 1817 roku wyjechał do Wiednia. Poznał tam
Ludwiga van Beethovena, za radą którego podjął studia z zakresu kompozycji i kontrapunktu u Aloysa Förstera. Koncertował w Austrii, Niemczech i Włoszech. W 1819 roku wrócił do Anglii. Występował jako dyrygent koncertów Royal Philharmonic Society. Od 1822 roku związany z Królewską Akademią Muzyczną, w latach 1832–1859 był jej rektorem. Jego uczniem był
George Macfarren.
Wśród kontynuujących dorobek poprzedników twórców brytyjskich tego okresu muzyka Pottera wyróżnia się zastosowaniem nowocześniejszych środków wyrazu i indywidualnymi cechami. Był innowatorem w dziedzinie harmonii, wprowadzając dysonanse i efekty kolorystyczne. Jego symfonie mają przeważnie budowę 4-częściową. Często wprowadzał solowe pasaże instrumentów dętych drewnianych. Twórczość fortepianowa Pottera utrzymana jest w stylu brillant.