Fortepian Solo
Fortepian + ...
Dla początkujących
Kompozytorzy

2 Gesänge, Op.2

Kompozytor: Schreker Franz

Instrumenty: Głos Fortepian

Tagi: Piosenka

Ścignij darmowe partytury:

1. Sommerfäden PDF 0 MB2. Stimmen des Tages PDF 0 MB
Wikipedia
Franz August Julius Schreker (ur. 23 marca 1878 w Monako, zm. 21 marca 1934 w Berlinie) – austriacki kompozytor, dyrygent i pedagog.
Był synem nadwornego fotografa. W wieku 10 lat osierocony przez ojca, wyjechał wraz z rodziną do Wiednia. Studiował grę na skrzypcach u Sigismunda Bachricha (1892–1894) i Arnolda Roségo (1894–1897) oraz kompozycję u Roberta Fuchsa (1897–1900). Zadebiutował w 1896 roku w Londynie kompozycją Love Songs, pierwszy wielki sukces odniósł natomiast wystawioną w 1908 roku w Wiedniu pantomimą Der Geburtstag der Infantin. Działał jako organizator życia muzycznego, założył Verein der Musikfreunde w Döbling (1895). Był dyrygentem wiedeńskiej Volksoper (1907–1908) i pierwszym kierownikiem Philharmonischer Chor (1907–1920). Od 1912 do 1920 roku był wykładowcą kompozycji w Akademie für Musik und darstellende Kunst Wien. W 1920 roku wyjechał do Berlina, gdzie otrzymał posadę dyrektora Hochschule für Musik. Dokonał restrukturyzacji uczelni, przekształcając ją w nowoczesną placówkę pedagogiczną. Wraz ze wzrostem nastrojów antysemickich w Republice Weimarskiej, ze względu na żydowskie pochodzenie, stał się obiektem ataków ze strony nazistów. W 1931 roku musiał odwołać premierę swojej opery Christophorus, natomiast wystawieniu opery Der Schmied von Gent rok później towarzyszyły nazistowskie demonstracje. W 1932 roku został zwolniony ze stanowiska dyrektora Hochschule für Musik. Przez rok wykładał jeszcze w Preussische Akademie der Künste, jednak po dojściu NSDAP do władzy w 1933 roku utracił również tę posadę. Niedługo potem przeszedł zawał serca, który przyczynił się do jego śmierci.
Do jego uczniów należeli Alois Hába, Ernst Křenek, Karol Rathaus, Artur Rodziński i Hans Schmidt-Isserstedt.
W młodości pisał pieśni na głos i fortepian, których tematyką była nieszczęśliwa miłość, życie pełne cierpienia, tęsknota i tragiczna ironia. Sięgał przy tym po teksty poetów mało znanych (np. Dora Leen) lub takich autorów, których domeną była proza (m.in. Lew Tołstoj). W twórczości operowej rozwinął koncepcję totalnego teatru muzycznego, w którym dramaturgia jest ściśle uwarunkowana muzyką, determinującą wydarzenia sceniczne. W treści swoich oper podejmował tematykę skomplikowanych relacji międzyludzkich, patologicznego erotyzmu, przemocy i alkoholizmu, nawiązując tym samym do nurtów ekspresjonistycznych i naturalistycznych w sztuce. W dojrzałej twórczości kompozytora widoczna jest predylekcja do gęstej, bogatej kolorystycznie faktury, ekspresjonistyczne frazy zestawiane są z szerokimi łukami melodycznymi, nadając dziełu głęboki wyraz dramatyczny. W warstwie harmonicznej stosował chromatykę i politonalność, przy wyraźnej jednak obecności centrów tonalnych.
(na podstawie materiałów źródłowych)