Fortepian Solo
Fortepian + ...
Dla początkujących
Kompozytorzy

VIII

Kompozytor: Schubert Franz

Instrumenty: Orkiestra

Tagi: Symfonia

#Partie
#Aranżacje

Ścignij darmowe partytury:

Schubert's Fragment. Complete Score PDF 9 MBSchubert's Fragment. Complete Score (rehearsal letters, bar numbers) PDF 2 MB
Schubert's Fragment. Complete Score PDF 4 MB
Schubert's Fragment. Complete Score PDF 14 MB
Completion by Philip Legge. III: Scherzo – Trio PDF 2 MB
Schubert's Fragment. Complete Score PDF 23 MB

Partie dla:

Fortepian
WszystkieWiolonczelaTrąbkaSkrzypceRógPuzonObójKotłyKlarnetFletFagotAltówka

Aranżacje:

Fortepian Solo:

Schubert's Fragment. (Jan Brandts Buys)Schubert's Fragment. (Kleinmichel, Richard)Schubert's Fragment. (Carl Reinecke)Schubert's Fragment. (Pauer, Max)

Fortepian + ...

Schubert's Fragment. Fortepian + Skrzypce (Hans Sitt)Schubert's Fragment. Fortepian(2) (Singer II, Otto)Schubert's Fragment. Fortepian(2) (Carl Burchard)Allegro moderato (No.1). Wiolonczela + Fisharmonia + Fortepian + Skrzypce (Nicolaj Hansen)Schubert's Fragment. Fortepian(2) (Unknown)

Inna

Schubert's Fragment. Piano four hands (Hugo Ulrich)Schubert's Fragment. Piano four hands (Carl Reinecke)Schubert's Fragment. Piano four hands (Unknown)Schubert's Fragment. Wiolonczela + Altówka + Skrzypce(2) (Massun, Ignacio)Schubert's Fragment. Orkiestra (Hans Sitt)Allegro moderato (No.1). Gitara + Mandolina(2) (Falorni, Giovanni)
Wikipedia
VIII Symfonia h-moll „Niedokończona” (D759) – symfonia skomponowana przez Franza Schuberta w 1822 roku. Jedno z największych arcydzieł w historii muzyki.
Rok po skomponowaniu VII Symfonii E-dur, między wrześniem a październikiem 1822 roku, Schubert rozpoczął prace nad VIII Symfonią. Partyturę VIII Symfonii zaczął pisać 30 października 1822 roku. Po kilku tygodniach, po ukończeniu dwóch części, rozpoczął orkiestrację części trzeciej – Scherzo, którą przerwał i ostatecznie porzucił pracę nad symfonią. Przez wiele lat uważano, że zachowała się tylko jedna strona, której Schubert nie mógł usunąć, gdyż znajdowała się na odwrocie ostatniej karty II części. W 1968 roku Christa Landon odkryła drugą stronę partytury Scherza. Wcześniej Schubert sporządził szkice fortepianowe do przynajmniej trzech części. Schubert zachował szkice fortepianowe, które po jego śmierci trafiły do jego brata Ferdinanda.
We wrześniu 1823 Schubert otrzymał dyplom honorowy od Styryjskiego Towarzystwa Muzycznego w Grazu. W przesłanym do towarzystwa 20 września 1823 roku liście Schubert wyraził podziękowanie za wyróżnienie, ofiarowując partyturę symfonii. Zgodnie z obietnicą po jakimś czasie Schubert przekazał partyturę symfonii Anzelmowi Hüttenbrennerowi jako przedstawicielowi towarzystwa. Hüttenbrenner przechowywał partyturę symfonii do momentu, kiedy dyrygent Johann Herbeck, który słyszał o jej istnieniu od brata Anselma – Jozefa Hüttenbrennera w 1860 roku, po namowach wreszcie przekonał go do udostępnienia rękopisu. Herbeck wykonał dwuczęściową symfonię po raz pierwszy 17 grudnia 1865 roku, jako finał dodając ostatnią część III Symfonii D-dur (D200).
VIII Symfonia nie była bez wątpienia planowana jako symfonia dwuczęściowa o czym świadczą zachowane szkice fortepianowe trzech części. Do dzisiaj całkowicie zinstrumentowane zachowały się dwie części utworu.
Części utworu
Zachowane w całości dwie części Symfonii h-moll stanowią integralną całość. W takim kształcie Symfonia h-moll jest zwykle wykonywana na koncertach. Ponieważ symfonia odbiegała budową od klasycznej czteroczęściowej budowy, snuto domysły na ten temat. Najbardziej rozpowszechnionymi były te, które głosiły, iż to śmierć uniemożliwiła kompozytorowi ukończenie dzieła, co nie jest zgodne z prawdą, gdyż Schubert żył jeszcze sześć lat i nadal dużo komponował. Twierdzono również, że Schubert najprawdopodobniej uznał, że koncepcja dzieła jest zamknięta i nie wymaga dalszych części, co również jest niezgodne z prawdą gdyż zaczął komponować Scherzo. Symfonia oraz jej dalsze losy są owiane tajemnicą z którymi związanych jest wiele pytań, m.in:
Pozostałe części
Trzecią część stanowi Scherzo, które zostało niemal ukończone w szkicach fortepianowych oraz dwie strony jego instrumentacji. Wątpliwości muzykologów oraz badaczy twórczości Schuberta budzi ostatnia czwarta część. Istnieje wiele hipotez na ten temat. Pierwsza z nich mówi, że pierwotnie jako finał symfonii był przeznaczony Entr’act h-moll z Rosamundy. Drugą możliwością jest, że Schubert napisał inny finał, który zaginął.
Autorzy rekonstrukcji III części Symfonii h-moll, Scherza (w nawiasie podano datę rekonstrukcji)
Numeracja Symfonii h-moll zmieniała się na przestrzeni lat. Lista kompozycji Schuberta została opracowana w latach 40. XIX wieku przez Aloisa Fuscha po konsultacji z bratem kompozytora, Ferdynandem. W katalogu tym numer VIII otrzymała Symfonia E-dur. W drugiej połowie XIX wieku George Grove zestawił symfonie Schuberta w porządku chronologicznym, w którym numer VIII otrzymała Symfonia h-moll. Twórcy zrewidowanego katalogu Deutscha z 1978 roku, Walter Durr i Arnold Feil zaproponowali numerację: VII dla Symfonii h-moll oraz VIII dla Symfonii C-dur „Wielkiej” (D944). Numeracja symfonii Schuberta według zrewidowanego Katalogu Deutscha, która neguje istnieje VII Symfonii E-dur (D729) jest kwestionowana i szeroko dyskutowana w świecie muzycznym.
Symfonia h-moll stanowi żelazny repertuar każdej filharmonii i w salach koncertowych jest wykonywana zwykle jako dwuczęściowa. Podobnie nagrania Symfonii h-moll są zwykle dwuczęściowe.
Nagrania wersji dwuczęściowej
Nagrania wersji czteroczęściowej