Fortepian Solo
Fortepian + ...
Dla początkujących
Kompozytorzy

4 Intermezzi for Piano, Op.42 (4 Interludes na fortepian, Op.42)

Kompozytor: Różycki Ludomir

Instrumenty: Fortepian

Tagi: Intermezzo

Ścignij darmowe partytury:

Intermezzo No.1. Complete Score PDF 0 MB
Wikipedia
Ludomir Różycki (ur. 18 września 1883 w Warszawie, zm. 1 stycznia 1953 w Katowicach) − polski kompozytor. Był przedstawicielem Młodej Polski w muzyce.
Pochodził z muzykalnej rodziny z Żytomierza − jego ojciec Aleksander Różycki herbu Poraj był profesorem Konserwatorium Warszawskiego, matka Anna z Mańkowskich herbu Jastrzębiec była uzdolniona muzycznie. Pradziadkiem jego był generał Karol Różycki.
Młody Różycki studiował pod kierunkiem Aleksandra Michałowskiego (fortepian), Gustawa Rogulskiego i Michała Biernackiego (teoria), Zygmunta Noskowskiego (kompozycja). W 1904 r. ukończył z odznaczeniem Konserwatorium Warszawskie, po czym udał się na dalsze studia do Berlina. Przez 3 lata był słuchaczem tzw. Meisterschule w Królewskiej Akademii Muzycznej; pracował pod kierunkiem Engelberta Humperdincka.
W 1905 r. Różycki wraz z Karolem Szymanowskim, Grzegorzem Fitelbergiem i Apolinarym Szelutą zorganizował „Spółkę Nakładową Młodych Kompozytorów Polskich”, której zadaniem było wydawanie i propagowanie nowej muzyki (grupa tych twórców zyskała potem miano „Młodej Polski w muzyce”). W latach 1907–1911 Różycki przebywał we Lwowie na stanowisku dyrygenta operowego i profesora fortepianu w tamtejszym Konserwatorium Galicyjskiego Towarzystwa Muzycznego. Po krótkim pobycie w Warszawie udał się za granicę: mieszkał w Paryżu, później – do 1918 r. – w Berlinie. Po powrocie do kraju, przez 10 lat zajmował się wyłącznie kompozycją. W 1930 r. został mianowany profesorem Wyższej Szkoły Muzycznej w Warszawie. Równocześnie prowadził ożywioną działalność publicystyczną i organizacyjną (utworzył Sekcję Współczesnych Kompozytorów Polskich).
Po II wojnie, spędzonej w Warszawie, osiadł w Katowicach jako dziekan Wydziału Teorii, Kompozycji i Dyrygentury w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej. W 1952 r. otrzymał Nagrodę Państwową I stopnia.
Został pochowany w Alei Zasłużonych na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera A 24-tuje-17).
Stylistycznie twórczość Różyckiego jest niejednolita; nie wykształcił odrębnego języka. Cechy i właściwości jego muzyki to: płynność i wyrazistość melodyki (na ogół diatonicznej), plastyczność charakterystyki muzycznej, przewaga faktury homofonicznej, efektowna i barwna instrumentacja; harmonika pozostaje w ramach systemu funkcyjnego, sięga wprawdzie niekiedy po zdobycze impresjonistów. Częstym źródłem inspiracji były dla Różyckiego tematy literackie i plastyczne.
Ludomir Różycki łączył styl neoromantyczny z motywami polskiej muzyki ludowej. Istotne w jego twórczości są poematy symfoniczne. W niektórych kompozycjach (Stańczyk, Anhelli, Bolesław Śmiały, Pan Twardowski, Mona Lisa Gioconda) posługiwał się mocnymi kontrastami i efektami kolorystycznymi. W dziełach fortepianowych (preludia, nokturny, impromptus, Legenda, Balladyna) nawiązywał do twórczości F. Chopina, J. Brahmsa oraz P. Czajkowskiego. W pierwszych operach (Bolesław Śmiały, Meduza) wyraźny jest wpływ muzyki R. Wagnera, natomiast od Erosa i Psyche wyczuwalny jest wpływ opery werystycznej oraz niemieckiego modernizmu.