Charles Auguste de Bériot (ur. 20 lutego 1802 w Leuven, zm. 8 kwietnia 1870 w Brukseli) – belgijski skrzypek, kompozytor i pedagog muzyczny.
Jako skrzypek w zasadzie był samoukiem. Grę na skrzypcach studiował już jako koncertujący skrzypek u
Pierre’a Baillota w konserwatorium w Paryżu. Po pierwszych sukcesach paryskich i występach w Anglii w 1826 został pierwszym skrzypkiem w kapeli króla Niderlandów Wilhelma I. Następnie podjął wraz ze śpiewaczką
Marią F. Malibran, którą później poślubił, ponowne podróże koncertowe. Po przerwie spowodowanej tragiczną śmiercią żony, kontynuował je w 1838 w Paryżu, a w 1840 w krajach Europy środkowej. W 1842 odrzucił proponowane mu stanowisko prof. gry na skrzypcach w konserwatorium w Paryżu,w następnym roku został profesorem w konserwatorium w Brukseli. Z powodu choroby oczu zrezygnował w 1852 z pracy pedagogicznej. Dał podwaliny nowoczesnej francusko-belgijskiej szkole gry skrzypcowej. Trzon twórczości Bériota stanowią wirtuozowskie utwory skrzypcowe. Do jego uczniów należał
Henri Vieuxtemps. Wydał podręcznik „Methode de violin...”