Kompozytorzy

Symfonia pożegnalna

Kompozytor: Haydn Joseph

Instrumenty: Orkiestra

Tagi: Symfonia

#Partie
#Aranżacje

Ścignij darmowe partytury:

Complete Score PDF 10 MB
Complete Score PDF 4 MB
Complete Score PDF 0 MB
Complete Score PDF 2 MB
Complete Score PDF 4 MB

Partie dla:

WszystkieWiolonczelaSkrzypceRógObójFagotAltówka

Aranżacje:

Inna

Complete. Piano four hands (Hugo Ulrich)Adagio (No.2). Organ (Peters, Rob)Finale. Presto - Adagio (No.4). Fortepian (Ni, Xiaoyang)Complete. Fortepian (Cordero, Fernando Cruz)
Wikipedia
Symfonia pożegnalna (niem. Abschieds-Sinfonie) – symfonia nr 45 fis-moll Józefa Haydna napisana w 1772 roku.
Dzieło to wyróżnia się w twórczości Haydna z dwóch powodów. Po pierwsze pod względem wyrazowym i formalnym. Symfonia powstała w okresie, kiedy sytuacja materialna kompozytora była już ustabilizowana. Haydn od 1761 roku pracował na dworze książąt Esterházych jako wicekapelmistrz, od 1766 jako kapelmistrz. Kompozytor mógł wtedy ograniczyć ilość komponowanych symfonii i skupić swoją uwagę na ich jakości. W latach 1766-69 stopniowo orkiestra dworska księcia Mikołaja przeniosła się z Eisenstadt do Fertőd. Kompozytor zmienił miejsce zamieszkania, przeniósł się z miasta na wieś. Między innymi ta zmiana w życiu Haydna zdecydowała o zwrocie wyrazu jego utworów z lat 70. Zmiana ta polegała z jednej strony na uproszczeniu języka muzycznego, „powrotu do natury” – z drugiej strony do nadania mu cech bardziej emocjonalnych (Empfindsamer Stil), czasem wręcz dramatycznych (Sturm und Drang). I tak Symfonia o numerze 45 w katalogu Hobokena charakteryzuje się z jednej strony skromną orkiestracją, wyjątkowo krótką repryzą allegra – z drugiej ciemnym kolorytem pierwszej części i nietypową, wręcz śmiałą na tamte czasy tonacją podstawową fis-moll.
Po drugie zwraca na siebie finał Symfonii, czy właściwie jej koda (Adagio). Poszczególne instrumenty wyłączają się po kolei z gry, a dzieło kończą pianissimo jedynie pierwsze i drugie skrzypce, a nie – jak było przyjęte – orkiestra tutti. Impulsem do takiego śmiałego posunięcia była sytuacja, którą przywołuje jeden z pierwszych biografów Haydna, Georg August Griesinger. Książęca kapela koncertowała latem w ukochanym pałacu księcia Mikołaja w Fertőd, zimą zaś wracała do Eisenstadt. Muzycy zatrudnieni w zespole byli dość dobrze opłacani, ale nie mieli prawa sprowadzać do Fertőd rodzin (poza kapelmistrzem i trzema najwybitniejszymi instrumentalistami i śpiewakami), przez co większą część roku byli praktycznie od nich odcięci. Kiedy książę jesienią 1772 roku przeciągał dzień powrotu do Eisenstadt, zniecierpliwieni muzycy poprosili kompozytora o pomoc. Haydn, który wiele razy wstawiał się za swoimi muzykami u księcia, tym razem postanowił przekonać go pantomimą. W kodzie finału Symfonii, rozwlekłym adagio kolejne instrumenty kończą grę. Muzycy kolejno gasili świece, składali nuty i z instrumentem pod pachą wychodzili. Książę Miklós József Esterházy, wielki miłośnik muzyki docenił tę pięknie ujętą sugestię i następnego dnia pozwolił muzykom na opuszczenie pałacu.