Kompozytorzy

Aranżacje dla: Fagot Klarnet Flet Róg Obój

Kompozycja: Kanon D-dur Pachelbela

Kompozytor: Pachelbel Johann

Aranżer: Wendy Large (Wendy Duża)

Ścignij darmowe partytury:

Canon (No.1). For Flute, Oboe, Clarinet, Bassoon and Horn (Large). Complete Score PDF 0 MBCanon (No.1). For Flute, Oboe, Clarinet, Bassoon and Horn (Large). Flute PDF 0 MBCanon (No.1). For Flute, Oboe, Clarinet, Bassoon and Horn (Large). Oboe PDF 0 MBCanon (No.1). For Flute, Oboe, Clarinet, Bassoon and Horn (Large). Clarinet (B PDF 0 MBCanon (No.1). For Flute, Oboe, Clarinet, Bassoon and Horn (Large). Bassoon PDF 0 MBCanon (No.1). For Flute, Oboe, Clarinet, Bassoon and Horn (Large). Horn (F) PDF 0 MB
Wikipedia
Kanon D-dur, (Kanon Pachelbela, pełna nazwa Kanon i Gigue na troje skrzypiec i basso continuo, oryginalnie Kanon und Gigue in D-Dur für drei Violinen und Basso Continuo) – utwór Johanna Pachelbela, którego skomponowanie datuje się na około 1680 rok – epokę baroku. Pierwotnie będąc dziełem kameralnym na troje skrzypiec i basso continuo, szybko doczekał się rozmaitych aranżacji na różne instrumenty. Oryginalnie wykonywany był wraz z gigue, również napisaną w tej samej tonacji co kanon, jednak w miarę wzrostu jego popularności zarzucono wykonywanie tańca.
Charakterystyczną cechą utworu jest narastający nastrój napięcia, osiągnięty przez stosowanie w przebiegu utworu coraz drobniejszych wartości rytmicznych. Szczególną popularność kanon zyskał w późnych latach 70. XX wieku dzięki nagraniom orkiestry Jeana-François Paillarda. W wykonaniu zostało dodane – nieznajdujące się w oryginale – wiolonczelowe pizzicato, grane w momentach, w których klawesynista nie może improwizować, grając równocześnie linię basu.
Kanon Pachelbela oparty jest na prostej imitacji kanonicznej, gdzie głosy wchodzą kolejno, imitując się wzajemnie.
Ostinatowy bas będący podstawą harmoniczną dla partii skrzypiec:
Schemat basowy wraz ze zmieniającym się opracowaniem wyższych głosów powtarza się 28 razy. Jest on oparty na popularnym w epoce baroku i później schemacie basowym I-V-VI-III-IV-I-IV-V (cyfry oznaczają stopnie skali, na których zbudowane są akordy). W XVII i XVIII wieku powstały nieprzebrane ilości utworów opartych na powyższym schemacie basowo-harmonicznym. Pojawia się on także lokalnie w wielu różnorodnych formach muzycznych. Haendel użył jej jako głównego motywu drugiej części swojego Koncertu organowego Nr 11 g-moll, HWV 310. Mozart wykorzystywał ten układ w pasażu z Czarodziejskiego fletu (1791).
Wykonawstwo Kanon powinien być wykonywany w wolnym lub umiarkowanym tempie, ponieważ wraz z szybką gigue stanowi on swoistą formę cykliczną. Formy tego typu najczęściej cechowała kontrastowość poszczególnych części. Podstawowym sposobem kontrastowania była wówczas zmiana tempa; jest to podstawowa zasada konstrukcyjna wszystkich instrumentalnych form barokowych i klasycznych.
Wykorzystanie jako motyw muzyczny w filmach:
Utwory-parafrazy kanonu Pachelbela:
O popularności kanonu może świadczyć też fakt, że jest on w pierwszej dwudziestce najczęściej oglądanych filmów w serwisie YouTube, oraz użycie motywu, w animowanym spocie reklamowym koncernu Coca-Cola, podczas Mistrzostw Świata w Piłce Nożnej w 2006 roku.