Kompozytorzy

Camille Saint-Saëns

Wszystkie Kompozycje

Piece

według popularności
3 Morceaux, Op.13 Transcriptions de quatuors de Beethoven (3 kwartety Beethovena Transkrypcje)Album, Op.72Chant saphique, Op.91 (Sapphic piosenki, Op.91)Cyprès et lauriersÉlévation ou communion, Op.13Feuillet d'album, Op.169 (Nuty, Op.169)Feuillet d'album, Op.81 (Karta albumu, Op.81)Les cloches du soir, Op.85 (Dzwony w godzinach wieczornych, Op.85)Morceau anonymeMorceau de concert, Op.94Odelette, Op.162Pièces de clavecin attribuées à Rameau (Klawesyn nadana Rameau)Prière, Op.158Souvenir d'Ismaïlia, Op.100 (Zapamiętaj Ismailia, Op.100)Souvenir d'Italie, Op.80Souvenirs de FrédégondeTriptyque, Op.136Vers la victoire, Op.152 (Do zwycięstwa, op.152)
Wikipedia
Charles Camille Saint-Saëns (wym. [ʃaʁl kamij sɛ̃sɑ̃s]) (ur. 9 października 1835 w Paryżu, zm. 16 grudnia 1921 w Algierze) – francuski kompozytor, wirtuoz fortepianu i organów, a także dyrygent własnych utworów. Innowacyjnie stosował złożoną instrumentację. Tworzył w duchu romantyzmu.
Urodził się w Paryżu i był uznawany za cudowne dziecko, ponieważ w wieku 2 lat zaczął czytać, pisać i pobierał lekcje muzyki. Pierwszy koncert dał w wieku 5 lat, a pierwszą symfonię napisał, mając 16 lat. Studiował w Konserwatorium Paryskim.
W latach 1853-1857 piastował stanowisko organisty w kościele św. Mederyka, a w 1858-1877 – w kościele św. Magdaleny w Paryżu. Zrezygnował z pracy kościelnego organisty ze względu na złe traktowanie przez duchowieństwo, niskie wynagrodzenie oraz ograniczenia czasowe, stojące na przeszkodzie rozwijaniu międzynarodowej kariery koncertowej. Po roku 1877 skupił się na koncertowaniu i kompozycji. Był współzałożycielem Société Nationale de Musique (Narodowe Towarzystwo Muzyczne), a także wszechstronnym, utrzymującym intensywne kontakty z wieloma muzykami (Richard Wagner, Ferenc Liszt, Hector Berlioz, Georges Bizet) człowiekiem.
Sam siebie określał mianem eklektyka, jednak eklektyzm ten w jego kompozycjach, korzystających z dorobku innych twórców, zaowocował własnym stylem, brzmiącym szczególnie wyraziście w III Symfonii. Do tradycyjnego instrumentarium orkiestry dodał organy i fortepian, co sprawia, że symfonia ta ma niepowtarzalny charakter.
W uznaniu wpływu twórczości kompozytora na rozwój francuskiej muzyki symfonicznej w roku 1881 został przyznano mu honorowe członkostwo Académie des Beaux Arts.
Oprócz muzyki zajmowały Saint-Saënsa astronomia, archeologia, biologia ale i poezja (2 tomiki lirycznej osobistej poezji Rimes familières). Był także nauczycielem muzyki. Kompozytor wiele podróżował. W 1877 zawitał do Warszawy. W trakcie jednej z podróży zmarł.