Fortepian Solo
Fortepian + ...
Dla początkujących
Kompozytorzy

Życie za cara

Kompozytor: Glinka Michaił

Instrumenty: Głos Mixed chorus Orkiestra

Tagi: Opery

#Partie
#Aranżacje

Ścignij darmowe partytury:

Soviet version (Ivan Susanin). Title, (partial) Contents, Orchestral Instruments PDF 0 MBSoviet version (Ivan Susanin). Overture PDF 3 MBSoviet version (Ivan Susanin). Act I Nos.1–3 PDF 6 MBSoviet version (Ivan Susanin). Act I No.4. Scena terzetto e Coro PDF 2 MBSoviet version (Ivan Susanin). Act II No.5. Polacca PDF 2 MBSoviet version (Ivan Susanin). Act II Nos.6a .. 6b PDF 4 MBSoviet version (Ivan Susanin). Act II No.7. Finale PDF 6 MBSoviet version (Ivan Susanin). Act III Nos.8 .. 11 PDF 6 MBSoviet version (Ivan Susanin). Act III No.12. Quartetto PDF 3 MBSoviet version (Ivan Susanin). Act III Nos.13 .. 15 PDF 6 MBSoviet version (Ivan Susanin). Act III No.16. Finale PDF 4 MBSoviet version (Ivan Susanin). Act IV No.17. Antract PDF 0 MBSoviet version (Ivan Susanin). Act IV Nos.18a .. 18b PDF 7 MBSoviet version (Ivan Susanin). Act IV No.19. Scena e Coro PDF 1 MBSoviet version (Ivan Susanin). Act IV Nos.20a .. 20b PDF 5 MBSoviet version (Ivan Susanin). Epilogue Nos.21 .. 23 PDF 5 MBSoviet version (Ivan Susanin). Appendix. Overture to an early edition PDF 4 MBSoviet version (Ivan Susanin). Appendix. Passo a due, Passo a tre PDF 5 MBSoviet version (Ivan Susanin). Appendix (remainder) PDF 2 MB
Original version. Complete Score PDF 59 MBOriginal version. Title, Contents, Overture PDF 3 MBOriginal version. Act I PDF 17 MBOriginal version. Act II PDF 9 MBOriginal version. Act III PDF 16 MBOriginal version. Act IV PDF 9 MBOriginal version. Act V PDF 6 MB
Soviet Version (Ivan Susanin). Title and Contents PDF 0 MBSoviet Version (Ivan Susanin). Overture PDF 0 MBSoviet Version (Ivan Susanin). Act I PDF 4 MBSoviet Version (Ivan Susanin). Act II PDF 4 MBSoviet Version (Ivan Susanin). Act III PDF 9 MBSoviet Version (Ivan Susanin). Act IV PDF 6 MBSoviet Version (Ivan Susanin). Epilogue PDF 2 MBSoviet Version (Ivan Susanin). Appendix PDF 1 MB
Original version. Complete Score PDF 27 MB
Overture. Complete Score PDF 5 MB

Partie dla:

Fortepian
WszystkieWiolonczelaTrąbkaSkrzypceSaksofon altowyRógPuzonObójKotłyKlarnetFletFagotAltówka

Aranżacje:

Fortepian Solo:

Complete. (Unknown)Complete. (Unknown)

Fortepian + ...

Song of the Orphans. Wiolonczela + Fortepian (Norbert Salter)

Inna

Andante tranquillo and Allegro. Organ (Harvey Bartlett Gaul)
Wikipedia
Życie za cara (ros. Жизнь за царя) – opera z muzyką Michaiła Glinki oraz librettem Nestora Kukolnika, Georgija Rozena, Władimira Sołłoguba i Wasilija Żukowskiego, wystawiana także jako Iwan Susanin (ros. Иван Сусанин). Pierwsza opera Glinki; jej prapremiera odbyła się 9 grudnia 1836 w Teatrze Wielkim w Petersburgu.
Miejsce i czas akcji: Rosja na przełomie lat 1612 i 1613.
Wieś Domnino. Iwan Susanin odmawia udzielenia zgody na ślub córki Antonidy z Bogdanem Sobininem, dopóki nie zostanie wybrany nowy car. Gdy dociera wiadomość o elekcji Michaiła Romanowa, rozpoczynają się przygotowania do wesela.
W polskim obozie wojskowym. Polacy świętują swe zwycięstwa nad Rosjanami, kiedy dociera wiadomość o obraniu nowego cara, który pozostawać ma w ukryciu w okolicach wsi Domnino. Pada rozkaz wymarszu.
W zagrodzie Susanina. Właśnie ma rozpocząć się wesele, gdy nadchodzi wiadomość o zbliżających się polskich wojskach. Iwan wysyła Wanię do klasztoru, w którym przebywa car, by go ostrzegł, Sobinin zbiera wieśniaków, a Susanin, pojmany przez Polaków, prowadzi ich oddziały na pobliskie mokradła.
W lesie. Przed klasztorem. Na uroczysku. Sobinin ze swoimi ludźmi szykuje się do ataku przeciw Polakom. Tymczasem Wania dociera do klasztoru i ostrzega cara, który, nie zwlekając, opuszcza zagrożone miejsce pobytu. Gdy Polacy orientują się, że znaleźli się w potrzasku, zabijają Susanina.
Moskwa, plac Czerwony. Tłum świętuje ocalenie cara i jego zwycięstwo nad polskimi najeźdźcami. Wśród zebranych znajdują się: Antonida, Sobinin i Wania.
W Życiu za cara wzory włoskie (rola spodenkowa Wani, rozbudowana partia tenorowa Sobinina z belcantową arią) krzyżują się z pierwiastkami rodzimej tradycji muzycznej (znaczna rola chóru, obsadzenie w głównej roli głosu basowego, wykorzystanie w charakterze materiału tematycznego rosyjskich pieśni ludowych). W drugim akcie, rozgrywającym się w obozie wojskowym polskiego hetmana, pojawia się zgodnie z francuskim obyczajem grand opéra baletowe divertissement, złożone z walca oraz polskich tańców: poloneza, mazura i krakowiaka.
Opera była wznawiana w przełomowych momentach historycznych i okresach patriotycznych uniesień. Piotr Czajkowski opisuje obecność na jej spektaklu 4 kwietnia 1866 w moskiewskim Teatrze Bolszoj po zamachu na cara Aleksandra II. Przedstawieniu towarzyszyły wiernopoddańcze i propaństwowe demonstracje publiczności, skierowane jednocześnie przeciw Polakom w związku z domniemanym polskim tropem w śledztwie.
Na tej samej scenie 21 lutego 1939 wystawiono dzieło w nowej redakcji i pod zmienionym tytułem Iwan Susanin, zgodnie z panująca ideologią czyniąc reprezentanta ludu tytułowym bohaterem. W finałowej apoteozie wprowadzono nieme postacie księcia Dmitrija Pożarskiego oraz kupca Kuźmy Minina (pomnik w Moskwie na placu Czerwonym przed soborem Wasyla Błażennego) jako personifikacje arystokracji i mieszczaństwa, symbolizujące jedność narodu ponad podziałami klasowymi, solidarnie występującego przeciwko najeźdźcom. Odpowiadało to ówczesnemu zwrotowi ku wielkoruskiej tożsamości (którego przykładem jest film o staroruskim bohaterze i świętym prawosławnym – Aleksander Newski w reżyserii Siergieja Eisensteina) i tradycjom carskiego imperium (film Piotr Pierwszy w reżyserii Władimira Pietrowa). Jednocześnie usunięto włoskie zapożyczenia (np. belcantową arię tenorową Sobinina).
W związku z antypolską wymową fabuły opera nabrała aktualnego wydźwięku w dobie radziecko-niemieckiego sojuszu, powstałego w wyniku paktu Ribbentrop-Mołotow i w ramach dwustronnej współpracy kulturalnej wystawiona została 7 lutego 1940 na scenie berlińskiej Staatsoper.
Z powodu antypolskiej treści libretta Jerzy Semkow odmówił poprowadzenia dzieła w mediolańskiej La Scali.