Edgar Tinel
Kompozycje dla: Fortepian
#
2 Mélodies, Op.62 Morceaux, Op.7 (2 Morceaux, op.7)3 Liederen met klavierbegeleiding, Op.43 Morceaux de fantaisie, Op.23 Vlaamse liederen, Op.164 Adventliederen, Op.354 Mélodies, Op.54 Nocturnes, Op.14 oud-Vlaamsche Drinkliederen, Op.135 Gesänge, Op.116 Liederen, Op.386 Mélodies, Op.406 Mélodies, Op.427 Lieder, Op.8C
Cantique nuptial, Op.45F
Feuilles d'album, Op.32 (Strony albumu, Op.32)FranciscusliedG
Grafgezangen, Op.22L
Le Mois de MaiLied van den Katholieken SchoolpenningLoverkens, cyclus van 14 oud-Vlaamsche minneliederen, Op.12M
Mélancolie, Op.28P
Piano Sonata, Op.9 (Sonata fortepianowa, op.9)Pieces for Piano (Utwory na fortepian)S
Scherzo, Op.3 (Scherzo, op.3)Schilflieder, Op.10Sonata for Piano 4 Hands, Op.15 (Sonata na fortepian na 4 ręce, Op.15)Z
Zuster GodelieveWikipediaEdgar Pierre Joseph Tinel (ur. 27 marca 1854 w Sinaai, zm. 28 października 1912 w Brukseli) – belgijski kompozytor, pianista i pedagog.
Urodził się w Sinaai (obecnie część gminy Sint-Niklaas) we Flandrii Wschodniej. Jego ojciec był organistą. Studiował w Królewskim Konserwatorium w Brukseli grę fortepianową u Louisa Brassina oraz kompozycję, harmonię i kontrapunkt u
François Auguste Gevaerta. Po studiach rozpoczął karierę pianistyczną i koncertował w Belgii, Niemczech i Anglii. Jako wirtuoz wyróżniał się w interpretacji kompozytorów niemieckiego romantyzmu:
Beethovena,
Mendelssohna,
Schumanna. W 1873 otrzymał Premier Prix w zakresie gry fortepianowej; ostatecznie jednak zdecydował zająć się kompozycją.
W 1877 otrzymał belgijskie Prix de Rome za kantatę Klokke Roeland. W 1905 na zamówienie rządu belgijskiego skomponował Te Deum op. 46, którego prawykonanie miało miejsce w tym samym roku, w Katedrze Świętego Michała i Świętej Guduli w Brukseli. Od 1910 kierował belgijską kapelą królewską.
Od 1881 zajął się również działalnością pedagogiczną. Zastąpił wtedy Jacques’a-Nicolasa Lemmensa na stanowisku dyrektora Lemmensinstituut w Mechelen, konserwatorium specjalizującego się wówczas w muzyce religijnej, którym zarządzał do 1909. Równocześnie od 1896 był profesorem konserwatorium brukselskiego i wykładał kontrapunkt i fugę, a w 1908 otrzymał tam stanowisko dyrektora.
W 1902 został członkiem Académie Royale de Belgique. W 1910 otrzymał tytuł doktora honoris causa Katolickiego Uniwersytetu w Lowanium.
Był odznaczony m.in. krzyżami komandorskimi belgijskiego Orderu Leopolda, francuskiego Orderu Legii Honorowej, holenderskiego Orderu Oranje-Nassau i papieskiego Orderu św. Grzegorza Wielkiego z gwiazdą.
Tinel fascynował się dawną muzyką religijną. W jego utworach charakterystyczne jest łączenie elementów techniki polifonicznej, wzorowanej na twórczości
Palestriny i
J.S. Bacha z typową dla romantyzmu ekspresją i orkiestracją zdominowaną przez instrumenty smyczkowe. W jego utworach fortepianowych i pieśniach są zauważalne wpływy Schumanna, Mendelssohna i
Brahmsa. Największym sukcesem Tinela było oratorium Franciscus (1886–1888) do tekstu Lodewijka de Konincka, wykonane po raz tysięczny 15 października 1913 w Strasburgu.
Tinel skomponował ok. 70 utworów zebranych w 47 opusach. Są to głównie religijne utwory wokalno-instrumentalne. Opublikował też pracę teoretyczną Le chant grégorien... (Mechelen, 1890), w której zawarł rezultaty swoich studiów nad muzyką dawną.
(na podstawie materiałów źródłowych)