Fortepian Solo
Fortepian + ...
Dla początkujących
Kompozytorzy

Edgar Tinel

Wszystkie Kompozycje

Kompozycje dla: Fortepian

według popularności

#

2 Mélodies, Op.62 Morceaux, Op.7 (2 Morceaux, op.7)3 Liederen met klavierbegeleiding, Op.43 Morceaux de fantaisie, Op.23 Vlaamse liederen, Op.164 Adventliederen, Op.354 Mélodies, Op.54 Nocturnes, Op.14 oud-Vlaamsche Drinkliederen, Op.135 Gesänge, Op.116 Liederen, Op.386 Mélodies, Op.406 Mélodies, Op.427 Lieder, Op.8

C

Cantique nuptial, Op.45

F

Feuilles d'album, Op.32 (Strony albumu, Op.32)Franciscuslied

G

Grafgezangen, Op.22

L

Le Mois de MaiLied van den Katholieken SchoolpenningLoverkens, cyclus van 14 oud-Vlaamsche minneliederen, Op.12

M

Mélancolie, Op.28

P

Piano Sonata, Op.9 (Sonata fortepianowa, op.9)Pieces for Piano (Utwory na fortepian)

S

Scherzo, Op.3 (Scherzo, op.3)Schilflieder, Op.10Sonata for Piano 4 Hands, Op.15 (Sonata na fortepian na 4 ręce, Op.15)

Z

Zuster Godelieve
Wikipedia
Edgar Pierre Joseph Tinel (ur. 27 marca 1854 w Sinaai, zm. 28 października 1912 w Brukseli) – belgijski kompozytor, pianista i pedagog.
Urodził się w Sinaai (obecnie część gminy Sint-Niklaas) we Flandrii Wschodniej. Jego ojciec był organistą. Studiował w Królewskim Konserwatorium w Brukseli grę fortepianową u Louisa Brassina oraz kompozycję, harmonię i kontrapunkt u François Auguste Gevaerta. Po studiach rozpoczął karierę pianistyczną i koncertował w Belgii, Niemczech i Anglii. Jako wirtuoz wyróżniał się w interpretacji kompozytorów niemieckiego romantyzmu: Beethovena, Mendelssohna, Schumanna. W 1873 otrzymał Premier Prix w zakresie gry fortepianowej; ostatecznie jednak zdecydował zająć się kompozycją.
W 1877 otrzymał belgijskie Prix de Rome za kantatę Klokke Roeland. W 1905 na zamówienie rządu belgijskiego skomponował Te Deum op. 46, którego prawykonanie miało miejsce w tym samym roku, w Katedrze Świętego Michała i Świętej Guduli w Brukseli. Od 1910 kierował belgijską kapelą królewską.
Od 1881 zajął się również działalnością pedagogiczną. Zastąpił wtedy Jacques’a-Nicolasa Lemmensa na stanowisku dyrektora Lemmensinstituut w Mechelen, konserwatorium specjalizującego się wówczas w muzyce religijnej, którym zarządzał do 1909. Równocześnie od 1896 był profesorem konserwatorium brukselskiego i wykładał kontrapunkt i fugę, a w 1908 otrzymał tam stanowisko dyrektora.
W 1902 został członkiem Académie Royale de Belgique. W 1910 otrzymał tytuł doktora honoris causa Katolickiego Uniwersytetu w Lowanium.
Był odznaczony m.in. krzyżami komandorskimi belgijskiego Orderu Leopolda, francuskiego Orderu Legii Honorowej, holenderskiego Orderu Oranje-Nassau i papieskiego Orderu św. Grzegorza Wielkiego z gwiazdą.
Tinel fascynował się dawną muzyką religijną. W jego utworach charakterystyczne jest łączenie elementów techniki polifonicznej, wzorowanej na twórczości Palestriny i J.S. Bacha z typową dla romantyzmu ekspresją i orkiestracją zdominowaną przez instrumenty smyczkowe. W jego utworach fortepianowych i pieśniach są zauważalne wpływy Schumanna, Mendelssohna i Brahmsa. Największym sukcesem Tinela było oratorium Franciscus (1886–1888) do tekstu Lodewijka de Konincka, wykonane po raz tysięczny 15 października 1913 w Strasburgu.
Tinel skomponował ok. 70 utworów zebranych w 47 opusach. Są to głównie religijne utwory wokalno-instrumentalne. Opublikował też pracę teoretyczną Le chant grégorien... (Mechelen, 1890), w której zawarł rezultaty swoich studiów nad muzyką dawną.
(na podstawie materiałów źródłowych)