Christoph Ernst Friedrich Weyse (ur. 5 marca 1774 w Altonie, zm. 8 października 1842 w Kopenhadze) – duński kompozytor, pianista i organista.
Początkowo uczył się u dziadka, który był kantorem w Altonie. Chciał zostać uczniem
C.P.E. Bacha, jednak po bezskutecznych próbach nawiązania z nim kontaktu wyjechał w 1789 roku do Kopenhagi, gdzie rozpoczął studia u
J.A.P. Schulza. W 1792 roku został organistą w kopenhaskim Reformert Kirke, następnie od 1805 roku do śmierci był organistą Vor Frue Kirke. Od 1816 roku był profesorem Uniwersytetu Kopenhaskiego, w 1842 roku otrzymał doktorat honorowy tej uczelni. W 1819 roku objął funkcję nadwornego kompozytora.
Stylistycznie nawiązywał do muzyki późnego baroku i klasycyzmu, brak natomiast w jego twórczości wpływów estetyki
Beethovena. Główną część twórczości Weysego stanowi muzyka wokalna, w której sięgał po teksty czołowych poetów duńskich i niemieckich ówczesnej epoki. Dużą popularnością cieszyły się napisane przez niego pieśni. W jego symfoniach widoczne jest nawiązanie do muzyki
Haydna, we wczesnych dziełach fortepianowych natomiast do
Clementiego i
Mozarta. W późniejszych utworach na fortepian dostrzegalne są elementy stylu galant. Jego twórczość przyczyniła się do ukształtowania stylu narodowego w muzyce duńskiej.