Ścignij darmowe partytury:
Complete Score PDF 1 MBI. Largo Cantabile. Allegro con brio PDF 0 MBComplete Score PDF 6 MBComplete Score PDF 22 MBWikipediaMuzio Clementi (ur. 23 stycznia 1752 w Rzymie, zm. 10 marca 1832 w Evesham) – włoski pianista-wirtuoz i kompozytor.
Przez 62 lata (od 1770) mieszkał i tworzył w Londynie, gdzie był współwłaścicielem fabryki fortepianów, w której wynaleziono i wprowadzono wiele ulepszeń w mechanice tych instrumentów. W latach 1777–1780 był kapelmistrzem i klawesynistą opery włoskiej w Londynie.
Aktywnie propagował muzykę dawną, m.in. włoską – w latach 1811–1815 wydał kilkutomowe "Clementi's Selection of Practical Harmony, for the Organ or Piano-forte; Containing Voluntaries, Fugues, Canons & Other Pieces...", zawierające liczne dzieła kompozytorów dawnych, wówczas zapomnianych, takich jak
Alessandro Scarlatti czy
Johann Ernst Eberlin. W tymże zbiorze Clementi po raz pierwszy w historii wydał Piéce d'Orgue [Fantazję G-dur] BWV 572
Johanna Sebastiana Bacha.
Jako pianista-wirtuoz koncertował w całej Europie oraz w Rosji. Znany jest przebieg jego konkursowego spotkania z
Mozartem przy pianoforte (fortepianie) w wiedeńskim pałacu cesarskim. Z usłyszanej wówczas sonaty B-dur Mozart później zapożyczył główny temat, wykorzystując go w uwerturze do "Czarodziejskiego Fletu".
Clementi komponował głównie utwory fortepianowe oraz symfoniczne, w tym ok. 110 sonat (ostatnia – "Didone Abbandonata", op. 50 nr 3, 1821 – jest jednym z arcydzieł wczesnego romantyzmu), przy czym wywarł olbrzymi wpływ na rozwój tego gatunku.
Ludwig van Beethoven w wielu przypadkach wzorował się na osiągnięciach kompozytorskich i pianistycznych Clementiego i podziwiał je. Clementi z kolei, jako że był właścicielem wydawnictwa muzycznego, zamówił u Beethovena jego słynny
koncert skrzypcowy D-dur (op. 61) oraz
VII Symfonię.
Nie komponował z zasady utworów modnych takich jak liczne wówczas wariacje na tematy operowe, brawurowe fantazje, potpourri, ronda brillant itp.
Rozwijał technikę gry fortepianowej. Licznie wykorzystywał m.in. oktawowe i tercjowe przebiegi i pasaże, przez co sonaty jego są trudne do opanowania. Był znany z nowatorskiego, niezwykle obszernego wykorzystywania pedału fortepianowego.
Wielkim mitem jest, że Clementi komponował prawie wyłącznie muzykę dydaktyczną. Jego słynne do dzisiaj Sonatiny są tak naprawdę marginalną pozycją w całej twórczości.
Dziełem całego życia Clementiego był obszerny zbiór utworów "
Gradus ad Parnassum or The Art of Playing on the Piano Forte" ("Stopień do Parnasu, czyli sztuka gry na fortepianie"), op. 44 (1816–1826), zawierający w sobie 100 kompozycji o różnym charakterze: allegra sonatowe, toccaty, adagia, kanony i fugi, morceaux characteristiques czyli utwory nastrojowe i inne. Często układają się one w suity z kilku utworów, połączonych wspólną tonacją. Nie jest to jednak w żadnym przypadku zbiór etiud, z czym ta kolekcja jest obecnie kojarzona. W utworach z Gradus innowacyjność myślenia fortepianowego Clementiego oraz daleko sięgające pierwiosnki zwiastujące dopiero nadchodzący Romantyzm ujawniły się jeszcze bardziej, niż w sonatach. Gradus ad Parnassum jest antologią wszystkich znanych ówcześnie sposobów i tradycji gry fortepianowej.
Clementi, urodzony jeszcze za życia
Haendla i
Scarlattiego, ale przed śmiercią obecny na koncercie
Liszta, połączył sobą i swoją sztuką bardzo odległe epoki. Był on jednym z głównych napędów europejskiej historii muzyki.
W XX w. twórczość Clementiego, wówczas zapomnianą, docenił i niestrudzenie propagował pianista Vladimir Horowitz, który zwykł powtarzać, że Beethovena opinia o muzyce Clementiego powinna obowiązywać nas wszystkich.